Είναι μια ώρα δύσκολη

Κάθε μέρα προσπαθώ να θυμηθώ τι (απ’ όσα είπα ή έγραψα) πρέπει ν’ αναιρέσω.

Και το κάνω.

Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που καταστρέφω κατά καιρούς ποιήματα και παραμύθια που γράφω.

Είναι ο ίδιος λόγος που δεν κρατώ κακία σε κανέναν από κείνους που – για οιονδήποτε λόγο – τσακώθηκα.

Καλώ δε εκείνους με τους οποίους έχω ακόμα μία καλή συγκοινωνία, να κάνουν το ίδιο.

Δεν θα έπαιρνα το θάρρος να το ζητήσω αυτό, και δη απ’ όλους, πολλώ δε μάλλον δημοσίως, αν δεν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.

Δεν είναι ζήτημα της δικής μου ζωής ή του καθενός από σας. Μιλώ για τη ζωή (και το θάνατο) αγαπημένων ή μη προσώπων γύρω, ούτε καν στη γειτονιά, μιλώ για το ίδιο μας το σπίτι.

Αφήστε για άλλη ώρα τις μαγκιές, τις εξυπνάδες και τις θεωρίες. Αφήστε και την πολιτική σπέκουλα… Ξέρω τι λέω…

Τώρα, εδώ, σήμερα, αύριο, και όχι στην άλλη ζωή, ούτε στη Δευτέρα Παρουσία, θα κριθούμε για το δίκαιο και το άδικο. Και δεν θα κριθούμε από τον Θεό, κατά τας Γραφάς, αλλά από τον άσημο διπλανό μας, η ζωή του οποίου (και όχι η άποψη που να πάρει ο διάολος) εξαρτάται από την υπευθυνότητα ή την ανευθυνότητά μας.

Για το αν είναι “στημένο το παιγνίδι” ή για το αν “μας λένε ψέματα οι δημοσιογράφοι” έχω να πω πολύ περισσότερα από τον καθένα, ακόμα και για το αν όλο αυτό σημαίνει διωγμό κατά της Εκκλησίας, έχω να πω ουκ ολίγα για το ποιος διώκει ποιον… αλλά, σε μια τέτοια στιγμή, θα πω αυτό που επίμονα λέω εδώ και δέκα χρόνια, όχι τώρα:

Δε μπορούμε ν’ αποφύγουμε τις νομοτέλειες, μπορούμε όμως να μειώσουμε τις απώλειες.

Όπως καταλαβαίνετε, δεν διαχωρίζω τα μνημόνια από τον κορωνοϊό. Και δεν τα διαχωρίζω, επειδή οι ίδιοι που ασεβούν σήμερα, είναι οι ίδιοι που ασεβούσαν τότε. Οι ίδιοι. Σα να είναι βαλτοί.

“Έχω μνήμη ελέφαντα” και θυμάμαι πρόσωπα και πράγματα, λόγια και πράξεις. Του καθενός.

Η “εγχείρηση χωρίς αναισθητικό” συνεχίζεται.

Η γνώμη που διατύπωσα το 2010 ότι το καλό θα γίνει καλύτερο και το κακό θα γίνει χειρότερο, με σκοπό να διαχωριστούν (και να πάψει ο δυισμός που μας ταλανίζει) επαληθεύεται δέκα χρόνια τώρα, κάθε μέρα. Κοιτάξτε πόσο μεγαλώνει το κακό μέρα τη μέρα. Κοιτάξτε πόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχουμε για το καλό μέρα τη μέρα…

Ο δικός μας καιρός είναι χρονικά η τελική ευθεία για την κατάργηση κάθε είδους στεγανών και βεβαιοτήτων, συνθήκη όμως που θα φέρει την επίγνωση σε όσους είναι φυσικό να τη φέρει. Όπου είναι αφύσικο να τη φέρει, θ’ αποκαλυφθεί – νομοτελειακά πάντα – η σοβαρή διαταραχή που διεπράχθη. Και θα γίνουν ενήμεροι οι πάντες για το τι ήταν το καλό και τι ήταν το κακό. Μπορώ να φανταστώ ότι δεν θα είναι ευχάριστο για πολλούς. Και δεν θα πω κάτι χειρότερο…

Από ποιον διεπράχθη η διαταραχή και πότε;

Δεν θα πω κάτι εδώ γι’ αυτό, επειδή ΚΑΙ αυτό, είναι άλλης ώρας ζήτημα.

Η περίσκεψη για όσα συμβαίνουν στις μέρες μας, και η φρόνηση, είναι η καλύτερη μέθοδος για την αντιμετώπιση της νέας μαζικής (παγκόσμιας αυτή τη φορά) δοκιμασίας, η οποία (για την Ελλάδα) είναι – σε όλα τα επίπεδα – πολύ μεγαλύτερη από εκείνη των μνημονίων.

Ο ενδελεχής (που έχει ενσυναίσθηση) δεν χρειάζεται περισσότερα για να πεισθεί. Όσα δεν λέω και όσα δε μπορώ να πω, τα ξέρει ήδη. Και – καρτερικά – περιμένει. Γιατί ξέρει πως η καταιγίδα θα περάσει. Το θέμα είναι μόνο τι θ’ αφήσει πίσω της.

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top