Μια ιστορία έπαρσης κι ένα μάθημα γνώσης

Για τις ξινίλες,ακόμα και τους θυμούς, που εκφράζουν πολλοί, δεν εκπλήσσομαι. Η εθνική συνείδηση που έχει ο σύγχρονος Έλληνας, απορρέει από την πλημμελή εκπαίδευση που του επιφύλαξε η άσοφη αυτή Πολιτεία. Οπότε, ο πολίτης που δεν έψαξε μόνος του να βρει “χαρτιά και ντοκουμέντα”, συγχωρείται για την άγνοιά του, όχι όμως και για τη βολή του, πολλώ δε μάλλον για την επιθετικότητά του απέναντι στο “αιρετικό”.

Οι απόψεις και οι θέσεις των συγχρόνων, πολιτικές με την ευρύτατη έννοια, θρησκευτικές με την στενή έννοια, και εθνικές με την γενική έννοια, διαμορφώθηκαν στο Σχολείο. Ακόμα και οι αριστούχοι του Σχολείου, στην πλειοψηφία τους, δεν καλλιέργησαν αυτό που τους δόθηκε, όσο κι αν εξειδικεύτηκαν σε όποια επιστήμη ακολούθησαν. Αποτέλεσμα: Να έχουμε σήμερα γιατρούς, δικηγόρους, αρχιτέκτονες, εκπαιδευτικούς, ικανούς επιστήμονες γενικώς, αλλά – πέραν της εξειδίκευσής τους (όπου μπορεί πολλοί από αυτούς να διαπρέπουν) να είναι “ξύλα απελέκητα” στα υπόλοιπα, για τα οποία όμως, από κεκτημένη και υπερβολική βεβαίως αυτοπεποίθηση, αποφαίνονται, χωρίς, ηλιθίως, ν’ αμφισβητείται από κανέναν το κύρος τους.

Κι επειδή εγώ δεν γράφω δοκίμια, αλλά γράφω άρθρα, στα οποία εκλαϊκεύω τα δυσνόητα και τα υψηλά για χάρη του καθημερινού και ανυποψίαστου αναγνώστη μου, θα μιλήσω επί του θέματος απλά – επιτρέψτε μου για την περίπτωση – προσωπικά:

Το 1974 που μπήκα στο Πανεπιστήμιο, έμπαινε ένας στους δέκα υποψήφιους, όχι όπως τώρα που μπαίνουν ένας στους δύο. Όθεν, όποιος έμπαινε τότε σε όποια πανεπιστημιακή Σχολή, ταξινομούνταν από τον κοινωνικό περίγυρο στην “αφρόκρεμα” της Ελληνικής νεολαίας. Μ’ αυτή την έπαρση, θυμάμαι, γεμίσαμε την πρώτη μέρα το αμφιθέατρο της Παντείου οι πρωτοετείς. Μέχρι που μπήκε ο καθηγητής Γεώργιος Βλάχος. Ήταν η πρώτη διάλεξη που θα παρακολουθούσαμε…

Να πω, πρώτα, ποιος ήταν ο Γεώργιος Βλάχος. (Τα στοιχεία από την Βικιπαίδεια):

Γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας το 1912. Έκαμε νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία και τη Γερμανία. Εργάστηκε ως ερευνητής στο εξωτερικό και ως καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο από το 1965 ως το 1968 και από το 1974 ως το 1980. Διατέλεσε πρύτανης στο Πάντειο και δίδαξε σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1983 και πρόεδρός της το 1990. Πέθανε στην Αθήνα στις 31 Μαρτίου 1996.

Αυτός ο άνθρωπος ανέβηκε στην έδρα για να μας καλωσορίσει. Άφησε όμως γρήγορα τις αβρότητες για να πει τα εξής:

“Εδώ που ήρθατε, νομίζετε ότι ήρθατε, επειδή είστε οι αριστούχοι των Σχολείων σας και οι επίλεκτοι της Ελληνικής νεολαίας. Εγώ όμως θα σας πω, ότι είστε αγράμματοι. Δεν ξέρετε τίποτα. Κι αν θέλετε να μάθετε, πρέπει ν’ αρχίσετε να μαθαίνετε από το μηδέν”.

Στο ζωηρό μέχρι εκείνη τη στιγμή αμφιθέατρο, έπεσε “άκρα του τάφου σιωπή”. Παγώσαμε. Τι ’ναι αυτά που λέει; Σ’ εμάς το λέει αυτό; Που ήμασταν εκεί επιλεγμένοι ένας στους δέκα;

Δεν ξέρω, δεν έμαθα ποτέ, τι επιπτώσεις είχε στους συμφοιτητές μου αυτός ο λόγος. Δεν θυμάμαι τίποτε απ’ όλα όσα είπε στην διάλεξή του μετά απ’ αυτό… .

Ξέρω καλά όμως τι επίδραση είχε σ’ εμένα: Ήταν σα να έπεσε ένας κεραυνός μέσα στο κεφάλι μου. Σα να κάηκα μέσα μου, σα να πυρπολήθηκα.

Ήμουν εργαζόμενος φοιτητής, δούλευα στο εργοστάσιο, ως εργάτης. Δεν είχα άλλους πόρους εκτός από τη δουλειά μου. Μπήκα λοιπόν σ’ ένα δρόμο και ξόδευα όλα μου τα λεφτά (όσα περίσσευαν από τις απολύτως αναγκαίες δαπάνες) αγόραζα βιβλία κάθε λογής, άρχισα να διαβάζω αχόρταγα. Κι επειδή δεν είχα πολύ χρόνο στην διάθεσή μου (δουλειά και Σχολή) αφαιρούσα χρόνο από τον ύπνο μου. Κοιμόμουν ελάχιστα.

Δε μου έφτανε αυτό, ήθελα κι άλλα βιβλία, κι επειδή δε μπορούσα ν’ αγοράσω όλα τα βιβλία που ήθελα, έκανα ανταλλαγές με φίλους. Μια παρενέργεια αυτής της συνήθειας εκείνων των χρόνων, ήταν να χάσω τα μισά (ίσως και περισσότερα) από τα βιβλία της βιβλιοθήκης μου που είχα αγοράσει με αίμα.

Δεν ήταν τυχαίο, ότι τα βιβλία που έχασα για πάντα, ήταν και τα καλύτερα…

Επιστρέφω τώρα στο αρχικό μου θέμα, για να επαναλάβω το εξής: Η εθνική συνείδηση που έχει ο σύγχρονος Έλληνας, απορρέει από την πλημμελή εκπαίδευση που του επιφύλαξε η ηλίθια αυτή Πολιτεία. Ο πολίτης που δεν έψαξε μόνος του να βρει “χαρτιά και ντοκουμέντα”, συγχωρείται για την άγνοιά του, όχι όμως και για τη βολή του.

Αγαπητέ, αν θέλεις να μάθεις την αλήθεια, ξεκίνα με την αρχή ότι δεν ξέρεις τίποτα, καιι μάθε από την αρχή, μάθε το από μένα, ότι την αλήθεια δε μπορεί να σου την κρύψει κανείς. Αδίκως φωνάζεις ότι σου την κρύβουν οι δημοσιογράφοι. Αδίκως φωνάζεις ότι σου την κρύβουν τα ενεργούμενα του Σόρος. Η αλήθεια είναι εδώ. Μπροστά σου. Άνοιξε τα μάτια σου να τη δεις. Γιατί η αλήθεια σου δίνεται. Εσύ δεν τη βλέπεις.

Μόνο που θέλει γενναιότητα να το κάνεις. Για να το πω λαϊκά, θέλει αντριλίκι. Ίδιο μ’ εκείνο που χρειάζεται κανείς όταν πάει στον πόλεμο.

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top