Για μια επανάσταση χωρίς αίματα

Το “όλοι μαζί” πέθανε. Τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί;

Λίγα πράματα!

Σίγουρα πάντως, δε μπορούμε να κάνουμε τίποτε απ’ αυτά που υποτίθεται ότι κάναμε ως τώρα. Να… πάρουμε την πόλη και την Αγιασοφιά, ας πούμε. Ή “ν’ αλλάξουμε την Ελλάδα”.

Τρίχες!

Αυτά που μπορούμε να κάνουμε “όλοι μαζί”, είναι τόσο λίγα, που περιορίζονται σε αυτά που… πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί ούτως ή άλλως. Για παράδειγμα, πρέπει “όλοι μαζί” να μείνουμε έγκλειστοι στο σπίτι, ώστε να περιορίσουμε τον κίνδυνο από την πανδημία του κορωνοϊού.

“Όλοι μαζί”, επίσης πρέπει να μη βγάζουμε τα σκουπίδια μας τα Σαββατοκύριακα που δεν περνά η σκουπιδιάρα του Δήμου. Να τα κρατάμε και να τα βγάλουμε Δευτέρα πρωί. Όλοι μαζί.

Τέτοια δηλαδή.

Τέτοια μικρά κι ασήμαντα, που, ξαφνικά, έγιναν μεγάλα και σημαντικά.

Έτσι όπως καταλαβαίνω τα πράγματα, συμπεραίνω πως οι σιγουριές μας κινούνται πια σ’ ένα πολύ πρακτικό καθημερινό πλαίσιο που έχει να κάνει με την κοινή ζωή. Με τη Δημόσια όχι.

Δημόσια ζωή λέγεται ό,τι ανταλλάσσουν οι πολίτες στην αγορά, εκεί που αγορεύουν όλοι, εκεί δηλαδή που όλοι έχουν δικαίωμα λόγου, παλιά στην πλατεία, τώρα στο facebook.

Ε, αυτό, πάει, τελείωσε. Γιατί κατάντησε βόθρος.

Όσοι ενοχλούνται από τόσο σκατό, θα περιοριστούν στην απολύτως αναγκαία κοινή ζωή, στους κανόνες, εννοώ, που διέπουν μια πολυκατοικία, μια γειτονιά, μία πόλη. Όλες οι επαναστατικές διεκδικήσεις μας, οι λαϊκοί αγώνες να πεις, θα έχουν ως διακύβευμα τις ώρες κοινής ησυχίας, ας πούμε…

Αν θέλουμε “ποιότητα ζωής”, ναι, θ’ αφήσουμε τα παχιά παραμύθια, θα σταματήσουμε να ζητάμε από την κυβέρνηση “λαγούς με πετραχήλια”, θ’ αρχίσουμε να το ζητάμε όλα από τον Δήμο. Έτσι κι αλλιώς οι Δημοτικοί Σύμβουλοι συμπεριφέρονται σα βουλευτές, και οι Δήμαρχοι σαν πρωθυπουργοί. Έναν μικρομεγαλισμό τον έχουν όλοι…

Έλα όμως που, αν και ο Δήμος “το παίζει κυβέρνηση”, άμα του πεις για την ηχορύπανση, σου λέω εγώ, δηλώνει αναρμόδιος…

Εκεί αρχίζει το δικό μας μαρτύριο.

Για την θεραπεία του οποίου χρειάζεται μια επανάσταση. Όχι σαν τις ένδοξες επαναστάσεις που ξέρουμε… μιλώ για μια επανάσταση του καθημερινού ανθρώπου…

Να μη γίνομαι αναλυτικός και σας κουράζω, καταλαβαίνετε τι θέλω να πω…

Αν θέλουμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας, πρέπει ν’ αφήσουμε την κυβέρνηση να κάνει ό,τι μπορεί να κάνει, αλλά να πιάσουμε το Δήμαρχο απ’ τ’ αυτί. Εν πάση περιπτώσει, να φτιάξουμε έναν Σύλλογο που θα εκπροσωπεί κάθε πολίτη στις Αρμόδιες Υπηρεσίες. Αν, για παράδειγμα, ο γείτονάς μου θορυβεί τις ώρες της κοινής ησυχίας, να μην του κάνω μήνυση εγώ, αλλά ο Σύλλογος. Του οποίου θα είμαι μέλος. Και το Συμβούλιο του Συλλόγου θα διεκδικεί την Δημαρχία στις Δημοτικές εκλογές.

Ήρεμα κι απλά.

Για να ξηλωθούν οι κλίκες που μας κυβερνούν.

Ξέρετε, νομίζω, πως κάπως έτσι θα βγάζαμε στην άκρη τους πολιτικούς που μας κοροϊδεύουν. Κάπως έτσι θα παίρναμε τη ζωή στα χέρια μας.

Διότι, άρχισα να καταλαβαίνω κάτι χειρότερο απ’ όλα:

Όταν θα ψάχνουμε κάποτε για την αλήθεια (όχι για κείνη που χαϊδεύει τ’ αυτιά μας, αλλά την άλλη) δεν θα τη βρίσκουμε πουθενά, σε κανέναν, γιατί εμείς οι ίδιοι (με λόγο και έργο) τη θάψαμε ήδη κάτω από τόνους κοπριά.

Τότε, μόνο ένας Ηρακλής θα μπορεί να καθαρίσει τους στάβλους του Αυγεία. Ένας Ηρακλής που, αν δεν είναι ο ημίθεος ή ο θεός, θα είναι ο θάνατος.

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top