Δύο μέτρα και δύο σταθμά:
Όταν οι ΗΠΑ κάνουν εισβολή στο Ιράκ, σηκώνουμε επανάσταση.
Όταν η Ρωσία κάνει εισβολή στην Ουκρανία, κάνουμε τουμπεκί.
Όχι, λάθος.
Δεν κάνουμε τουμπεκί.
Κάνουμε διαδηλώσεις στην Αμερικάνικη πρεσβεία και καταγγέλλουμε το ΝΑΤΟ, επειδή ανάγκασαν τον καημένο τον Πούτιν να κάνει πόλεμο.
Σα δε ντρεπόμαστε…
Ότι είμαστε πάντα εναντίον των Αμερικανών και πάντα υπέρ των Ρώσων, θέτει ένα ζήτημα. Και το θέτει σ’ εμάς. Όχι σ’ αυτούς.
Έχουμε και λέμε:
Πόσοι ήταν οι Ρώσοι Φιλέλληνες στην επανάσταση του 1821; Εκτός από τον ποιητή Αλεξάντερ Πούσκιν, γνωρίζει κανείς έναν;
Ούτε έναν.
Στα χαρτιά αναφέρονται μόλις δέκα.
Και πόσοι ήταν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι;
Σύμφωνα με τον Heinrich Sander που καταγόταν από την Έση και υπήρξε αξιωματικός του Ελληνικού στρατού, οι φιλέλληνες του 1821 ήταν 5.410. Από αυτούς οι περισσότεροι (4.000 και πλέον) κατάγονταν από περιοχές της σημερινής Γερμανίας. Οι άλλοι ήταν από άλλες χώρες της Ευρώπης και από τις ΗΠΑ. Ανάμεσα δε στους φιλέλληνες υπήρχαν και τρεις Τούρκοι. Από τη Ρωσία, μόλις 10.
Εν τάχει να σημειώσουμε εδώ ότι ποτέ η Ρωσία δεν στάθηκε στο πλευρό της Ελλάδας. Ποτέ. Ούτε μία φορά. Σε αντίθεση με τη Γαλλία, την Αγγλία και τις ΗΠΑ.
Αντίθετα, συντάχθηκε πάρα πολλές φορές με την Τουρκία.
Οι Αγγλογάλλοι μας έσωσαν το 1897, όταν οι Τούρκοι έφτασαν λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα.
Ξεχνάμε ότι, χωρίς αυτούς, σήμερα, η χώρα που λέγεται Ελλάς, θα ήταν Τουρκία. Εμείς θα μιλούσαμε και θα γράφαμε Τουρκικά.
Κι όμως…
Εμείς μισούμε τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να σεβόμαστε την Ιστορία; Μήπως θα έπρεπε να συμβαδίζουμε κάπως με τα νάματά της; Μήπως θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες απέναντι στις Δυνάμεις που μας έσωσαν τη δύσκολη ώρα;
Θα δεχόμουν ως εύλογη πάντως την απέχθεια του Ελληνικού λαού απέναντι στην Ευρώπη και την Αμερική, αν ήταν ίδια, μα ίδια, με την απέχθεια απέναντι στη Ρωσία.
Δεν είναι όμως.
Οπότε τίθεται ζήτημα. Σ’ εμάς, επαναλαμβάνω. Όχι σ’ εκείνους.
Η θεωρία ότι “για όλα φταίνε οι Αμερικανοί”, ακόμα και για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, μας εκθέτει. Και, εν τέλει, κουράζει.
Εμ, το άλλο;
Η πονηρούλα εκείνη θεωρία που λέει ότι η Ελλάδα πρέπει να μένει ουδέτερη;
Πόσο ουδέτερη δηλαδή;
Όσο ουδέτερος μπορούσε άραγε να μείνει ένας πολίτης στην Ελλάδα κατά τον εμφύλιο του 1946 – 1949;
Ζουν ακόμα οι μανάδες και οι πατεράδες μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, που έζησαν οι ίδιοι τον εμφύλιο πόλεμο. Αν εμείς δεν έχουμε όρεξη να διαβάσουμε κάνα βιβλίο, μπορούν να μας τα πουν εκείνοι “χαρτί και καλαμάρι”.
Κανείς δεν μπορούσε να μείνει τότε ουδέτερος. Κανείς. Όλοι τάχθηκαν (με τη βία) ή με τον ΕΛΑΣ ή (στην διάρκεια της κατοχής) με τον ΕΔΕΣ.
Συνοπτικά:
Η πολιτική θεωρία που λέει ότι η χώρα έπρεπε να μείνει ουδέτερη και να μην εμπλακεί στον πόλεμο, είναι από ύπουλη, έως ύποπτη. Στην πράξη, η θέση αυτή λειτουργεί υπέρ του θύτη και εναντίον του θύματος. Είναι σα να λέμε ότι βλέπεις ένα μαντράχαλο να δέρνει ένα παιδί κι εσύ κάνεις “τα στραβά μάτια”, διότι, αν εμπλακείς, θα φας καμιά αδέσποτη…
Μόνο “οι κότες” έχουν τέτοια αντίληψη για τα πράγματα.
Μία χώρα όμως σαν την Ελλάδα, μικρή και ανίσχυρη, πρέπει να έχει τουλάχιστον σαφή θέση. Διότι, η θέση της χώρας στο διεθνές στερέωμα δεν ορίζεται από την ψωροπερηφάνια των Ελληναράδων. Που κάθε φορά το παίζουν “μαγκιά, κλανιά και πίσω τούρλα”. Και, φυσικά, δεν ορίζεται ποτέ από τη “λούφα” των εαυτούληδων.
Η θέση της Ελλάδας στον σύγχρονο κόσμο ορίζεται μόνο από την στρατιωτική της ισχύ. Που, αν δεν την έχει – και δεν την έχει – την εξασφαλίζει με τη θέση της, με τον αξιόπιστο πολιτικό λόγο της.
Παραβλέπουμε ότι, μόλις η κυβέρνηση Μητσοτάκη πήρε τη θέση αυτή, ο Ερντογάν, “όλο μέλια και τέλια”, τον κάλεσε αμέσως στην Κωνσταντινούπολη για να γευματίσουν αγναντεύοντας τον Βόσπορο…
Όχι, δεν ήταν ασύνδετο αυτό, ούτε τυχαίο.
Να μην το αναλύσω εδώ, δεν χρειάζεται. Σημειώνω αυτή την θέση μόνο και μόνο για να πω ότι καλώς έπραξε η κυβέρνηση και έστειλε στην Ουκρανία οπλισμό και όχι σταφίδες, όπως ζήτησε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή.
Η χώρα δεν ανήκει στη Δύση. Ούτε στην Ανατολή. Όταν όμως θέλει ν’ ανήκει στον εαυτό της, δε γίνεται “να κάνει την πάπια”. Δε γίνεται έτσι. Πουθενά δε γίνεται έτσι. Ποτέ. Διότι, αύριο, στη θέση της Ουκρανίας που δέχτηκε επίθεση από τη Ρωσία, θα είναι η Ελλάδα που θα δεχτεί επίθεση από την Τουρκία. Οπότε: Αν η πολιτική θέση για ουδετερότητα της χώρας στον πόλεμο δεν είναι αφελής, είναι ύποπτη, έως προδοτική.