Όχι, δεν θα θρηνήσω.
Για όσα τάχα είχαμε και χάθηκαν, δεν θρηνώ.
Για όσα ίσως δικαιούμαστε να έχουμε και δεν έχουμε, ούτε.
Δε με νοιάζει πια ποιος φταίει.
«Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίει κι ο Χατζηπετρής». Τελεία.
Όλο αυτό το πράμα κάθε μέρα που φταίει ετούτος για το ένα και φταίει ο άλλος για το άλλο, δεν είναι σόι.
Όσοι ξεκοιλιάζονταν στα social media όλη μέρα σήμερα, το βράδυ θα πάνε ήσυχοι για ύπνο στο κρεβατάκι τους, όμως αύριο θα έχουν ξεχάσει τι έλεγαν χθες.
Πας για καφέ μ’ ένα φίλο και νομίζει ότι κάνετε Δημοκρατικό διάλογο αν λέει ο ένας τη γνώμη του και την ακούει σεβαστικά ο άλλος. Ακόμα και όταν διαφωνεί, α, όλα κι όλα…
Ότι το θέμα που συζητάμε – Δημοκρατικά κι ωραία, εντάξει – μπήκε χθες στη ζωή μας σαν κομήτης και θα εξατμιστεί αύριο σαν οινόπνευμα, το ξεχνάμε.
Τι σόι διάλογος είναι άραγε αυτός, όταν συζητάς – Δημοκρατικά, ε – όταν διαλέγεσαι για ένα θέμα που ισχύει σήμερα και δεν θα ισχύει αύριο;
Αυτός δεν είναι τάχα ο ορισμός του εφήμερου;
“Μαμ, πιπί, κακά και νάνι”, λοιπόν;
Ή μήπως είμαστε ευχαριστημένοι να ντουφεκάμε ολημερίς “στο γάμο του καραγκιόζη”;
Τι ντούτο;
Λέω λοιπόν: Θέλω να βγω έξω από το δέρμα μου, δεν αντέχω άλλο αυτή την αχυρένια καθημερινότητα.
Θέλω να μιλώ με τον φίλο μου μόνο για κείνο που μένει σιωπηλό και αθόρυβο στ’ απόσκια του νου μου και του νου του.
Και του ζητώ να μην ξανασυζητήσουμε θέμα της επικαιρότητας.
“Και τι να κουβεντιάσουμε;”, λέει.
“Για τ’ άστρα τ’ ουρανού”, λες.
Για το τίποτα.
Είναι καλύτερα να συζητάμε για το Μέγα Τίποτα, παρά για όσα – Δημοκρατικά τάχα μου – συζητάμε βαρύτονα, σοβαρά και περισπούδαστα…