Αν κρεμάσουμε διακόσιους δημοσιογράφους στο Σύνταγμα

Ο ποιητής είναι σοφός, αλλά ο σοφός δεν είναι δημοσιογράφος για να λέει στους αναγνώστες του όλα όσα μαθαίνει. Ο σοφός, δηλαδή ο ποιητής, “ούτε λέγει, ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει”. Αυτή είναι η τεράστια διαφορά του από τον δημοσιογράφο. Αυτή είναι και η δυσκολία μετάβασης από την δημοσιογραφία στην ποίηση ή το αντίστροφο.

Εσύ τώρα που ζητάς από τον δημοσιογράφο την αλήθεια, “χτυπάς λάθος πόρτα”, προδίδεις και άγνοια των βασικών θεμάτων. Όχι γιατί ο δημοσιογράφος δεν λέει ή δεν θέλει να πει την αλήθεια, ούτε γιατί είναι πληρωμένος για να λέει ψέματα στον κόσμο, αλλά γιατί η αλήθεια δεν μεταδίδεται, ούτε από τον δημοσιογράφο, ούτε από τον σοφό. Η αλήθεια ανακαλύπτεται από τον ζητούντα. Αυτή είναι η αλήθεια. Εσύ πας σε αυτήν, δεν έρχεται αυτή σε σένα. Και η διαδρομή που θα κάνεις για να φτάσεις στην αλήθεια, είναι χωρίς αρχή και χωρίς τέλος.

Αυτό που μεταδίδει ο δημοσιογράφος, είναι πληροφορία, είναι είδηση. Ως εκεί.

Όμως η πληροφορία και η είδηση δεν είναι αλήθεια. Αλήθεια είναι η χημική ένωση πολλών πληροφοριών, που θα δώσουν πολλοί δημοσιογράφοι, από πολλά Μέσα Ενημέρωσης, όποιο κι αν είναι το ποιόν τους, γι’ αυτό και ο πλουραλισμός σε μια κοινωνία είναι σημαντικός.

Λοιπόν, δεν συνθέτει ο δημοσιογράφος τις πληροφορίες για να μεταδώσει την αλήθεια, αλλά ο αναγνώστης. Μόνο που για να κάνει την σύνθεση των πληροφοριών ο αναγνώστης, χρειάζεται εργαλεία που δεν τα βρίσκει έτοιμα στο ράφι του super market για να τ’ αγοράσει, τα φτιάχνει μόνος του, με οδοιπορία και άσκηση, προπάντων δε, με συντριβή του εγώ.

Η δυσκολία του αναγνώστη να βρει τα εργαλεία με τα οποία θα συνθέτει πληροφορίες, υποκαθίσταται από τον αρθρογράφο που υπερβαίνει τον δημοσιογράφο, δηλαδή τον ρεπόρτερ, δεν υπερβαίνει όμως ποτέ τον αναγνώστη, γιατί ο αναγνώστης είναι η συνισταμένη της Κοινότητας των ανθρώπων, είν’ ένα σύμβολο, ένα αρχετυπικό σύμβολο.

Φαντάσου τώρα πόσο τρομοκρατική ήταν στ’ αυτιά μου η κραυγή ενός φίλου ποιητή που, ευλόγως, κατατάσσοντάς με στους δημοσιογράφους, μου ανήγγειλε ότι η χώρα “θα προκόψει αν κρεμάσουμε διακόσιους δημοσιογράφους στο Σύνταγμα”.

Κι όταν – παρά τον τρόμο μου – επιχείρησα να του εξηγήσω ότι “τα Μέσα Ενημέρωσης μεταδίδουν αυτά που θέλει ν’ ακούσει ο κόσμος, αλλιώς θα χρεοκοπήσουν, άρα είναι το πρόσωπο της κοινωνίας μας και όχι όργανα του διαόλου”, εκείνος απάντησε υψώνοντας τη φωνή: “Εγώ απαιτώ την ενημέρωσή μου, θέλω να μου λένε την αλήθεια”. Προφανώς το κρέμασμα στο Σύνταγμα τους χρειαζόταν, επειδή δεν τη λένε.

Δεν τον ρώτησα “τι πληρώνεις και πού για να σου λένε οι δημοσιογράφοι την αλήθεια;”, ούτε μπόρεσα να εξηγήσω το αυτονόητο, πως η αλήθεια είναι μυστική, δηλαδή αμετάδοτη, άρα δεν είναι κτήμα (ούτε χρέος) του δημοσιογράφου για να τη μεταδώσει, αισθάνθηκα όμως την ανάγκη να γράψω (για άλλους, όχι γι’ αυτόν) την αλήθεια για το “τι έστιν αλήθεια”.

Η ποίηση που δεν βαδίζει στους δρόμους της σοφίας, δεν είναι ποίηση και η δημοσιογραφία που λέει ότι μεταδίδει την αλήθεια, είναι απάτη.

Η δημοσιογραφία (των πληροφοριών και των ειδήσεων, όχι της γνώμης που άλλωστε ενοχοποιείται για προπαγάνδα) η σκέτη δημοσιογραφία που, παρά τον διωγμό, παρά και την τρικυμία εν κρανίω της μάζας, κάνει ακόμα σήμερα τη δουλειά της, είναι σφαγμένη και κρεμασμένη στο τσιγκέλι του χασάπικου, αλλά επιμένει.

Με την ελπίδα ότι, εξηγώντας αυτά, θα βλέπετε αλλιώς στο μέλλον την ποίηση και την δημοσιογραφία μαζί, θα δώσω μία κρίσιμη πληροφορία για τους νοούντες:

Δεν είναι δύσκολο να κρυφτεί

ο σοφός

μες στους ασόφους:

Μιλάει τη γλώσσα τους.

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top