Καβάλα στο κύμα για την εξουσία

Τα παθήματα δε γίνονται μαθήματα. Ας συμβιβαστούμε τουλάχιστον με αυτήν την εθνική πραγματικότητα μήπως και αρχίσουμε από κάπου να συνειδητοποιούμε το τραγικό σημείο που βρισκόμαστε.

Για να γίνουν μαθήματα τα παθήματα, απαιτείται φρόνηση, ατομική για τ’ ατομικά, συλλογική για τα συλλογικά.

Δεν υπάρχει φρόνηση. Κι αν υπάρχει ατομική, σε κάποιους, δεν υπάρχει συλλογική, σε κανέναν.

Και να έλεγες ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτήν, ώστε, όντως, να μαθαίνουμε από τα παθήματά μας, φαντάζει περιττό. Δεν το ακούει κανείς. Δεν είναι προτεραιότητα, λέει.

Κάθε τόσο πάντως, βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο. Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε, αλλά το τρέξιμό μας δεν διαφέρει από τον τροχό του χάμστερ.

Έτσι μοιάζει, αλλά η αλήθεια είναι άλλη:

Αλλάζουμε τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Αλλάζουμε όμως ανά δεκαετία. Αλλαγή που εξαρτάται απόλυτα από την ιδέα που – με κάποιον τρόπο – γίνεται κυρίαρχη. Η κυρίαρχη ιδέα που σφυρηλατείται στον δημόσιο διάλογο και – όπως η αμοιβάδα – μεταμορφώνεται σε μαζική ιδεολογία.

Αφήνοντας χάριν συντομίας τις κοινωνιολογικές παραμέτρους, ας εστιάσουμε στο γεγονός ότι η αλλαγή σκέψης και συμπεριφοράς του λαού που, όπως είπαμε, συμβαίνει ανά δεκαετία, παρά τα όσα πρεσβεύουν οι πολλοί, δεν καθοδηγείται από έναν σκοτεινό νου που δρα τάχα στο παρασκήνιο. Μπορεί να επωφελούνται κάθε φορά οι επιτήδειοι από την κυρίαρχη τάση, μπορεί να σκαρφαλώνουν καβάλα στο κύμα που τους βγάζει ακόμα και στην εξουσία, δεν είναι όμως αυτοί ο άνεμος που γεννά το κύμα.

Η δεκαετία αλλάζει μόνη της, δεν την αλλάζει κανείς, κανείς τουλάχιστον που να έχει πρόθεση να την αλλάξει. Ο ιδεολογικός πυρήνας της κρατάει μερικά χρόνια κι όπως ανεπαίσθητα ήρθε, ανεπαίσθητα φεύγει.

Αυτός είναι ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξαναγίνει ποτέ εξουσία. Το ζήτημα όμως είναι άλλο. Είναι το πώς διαμορφώνεται η ιδεολογία της μάζας που κρατάει το πολύ μια δεκαετία και, όπως είπαμε, αλλάζει μόνη της κάθε δεκαετία.

Ε, λοιπόν, διαμορφώνεται με όλα τα εκφραστικά μέσα που διαθέτει η αντιεξουσία. Όχι η εξουσία, όπως πιστεύουν οι πολλοί. Η αντιεξουσία. Να τονιστεί αυτό. Γιατί νοηματοδοτεί την ενασχόληση των σκεπτόμενων συμπολιτών με τα κοινά, ακόμα και όταν φαντάζει μάταιη.

Η αντιεξουσία είναι το κύμα. Η ενασχόληση όλων μας με τα κοινά είναι το κύμα. Η πραγματικότητα είναι ότι η δεκαετία δεν αλλάζει μόνη της. Την αλλάζουμε εμείς. Ο λαός, όχι οι ηγέτες του, ούτε τα κόμματα. Εμείς που δρούμε έξω από τα κόμματα.

Το πληκτρολόγιο που μπήκε στη ζωή μας, είναι φορέας αλλαγής.

Τέτοιοι ισχυρισμοί απαιτούν βεβαίως αναλύσεις και βιβλιογραφία, στο πλαίσιο όμως ενός σχολίου, όπως εδώ, ας περιοριστούμε σε αναφορές που μπορεί ν’ αναγνωρίσει ο καθένας με την πρώτη ματιά.

Η ιδέα που προόρισται να γίνει κυρίαρχη ιδεολογία την δεκαετία που έπεται της προηγούμενης, θα στοιχειοθετηθεί από όλα όσα λέει και γράφει ο καθένας από μας στα κοινωνικά δίκτυα. Ο καθένας από μας. Όχι ο Σόρος. Ούτε ο Σώρρας. Εμείς.

Εμείς είμαστε ο άνεμος που γέννησε τα προηγούμενα κύματα. Εμείς είμαστε ο άνεμος που θα γεννήσει το επόμενο κύμα.

Ο μέσος όρος των λεγομένων μας θα συγκροτήσει ένα μέγεθος, μια συνισταμένη, που κάποια στιγμή θα δεχτεί μία από τις πνοές της εποχής. Έτσι θα γεννηθεί, έτσι θα γεννήσουμε το νέο κύμα. Κι όποιος είν’ έτοιμος να το καβαλήσει, μπορεί να γίνει ακόμα και εξουσία.

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top