Οι ξένες φυλές μας μάραναν! Οι αλλοδαποί που ξεκινούν “από του διαόλου τη μάνα” για να πάνε στην Ευρώπη περνώντας απ’ την Ελλάδα και, κάποιοι απ’ αυτούς, εγκλωβίζονται στον δικό μας τόπο, αλλοιώνοντας… ποιον; Τον πολιτισμό μας, λέει…
Αυτοί οι απολίτιστοι μας μάραναν, ε;
Οι άλλοι, οι δικοί μας, είναι πολιτισμένοι, ε;
Πέφτω καμιά φορά πάνω σ’ αυτές τις εκπομπές της τηλεόρασης και βλέπω τις δικές μας φυλές. Βλέπω και θαυμάζω το σφρίγος και το πνεύμα παρουσιαστών και παρουσιαζομένων…
Δυσκολεύομαι να πω, δεν ξέρω πώς θα το πάρετε, αλλά… επειδή δεν θέλω να στενοχωρώ ποτέ κανέναν, γυρίζω το μαυρομάνικο στον εαυτό μου, σαν τον Καββαδία:
Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και τό ’καμα δικό μου·
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου…
Αυτό το στιλέτο στρέφω στον εαυτό μου κάθε φορά που δεν θέλω να θίξω κανέναν, αλλά πρέπει να γράψω αυτό που συμβαίνει.
Λέω λοιπόν ότι οι δικές μας φυλές, οι εγχώριες, όχι οι ξένες, είναι αυτές που μου τη δίνουν στο δοξαπατρί… Οι ντόπιες φυλές που είναι κυρίαρχες στη δημόσια ζωή της χώρας, τα είδη των πιθήκων που βγαίνουν κάθε μέρα στην τηλεόραση. Και, σχωράτε με, αλλά γι’ αυτές τις φυλές των πιθήκων έχω πολλά να σούρω. Για τις άλλες, που έρχονται από την Αφρική και την Ασία, δεν έχω πολλά, πλην ότι είναι θύματα μιας παγκόσμιας αναταραχής για την οποία ευθύνονται οι ηγεσίες των ισχυρών κρατών του πλανήτη που στηρίζουν την ανάπτυξή τους στο σύγχρονο αυτό σκλαβοπάζαρο…
Ετούτες όμως;
Αυτό το τσίρκο που χοροπηδάει στη μικρή οθόνη κι έχει άχυρα στο κεφάλι του; Τι να κάνω μ’ αυτό το τσίρκο;
Μ’ αυτούς τους ανθρώπους εγώ πρέπει να κάνω διάλογο για το ποια κυβέρνηση είναι καλύτερη; Μ’ αυτούς εγώ πρέπει να συνεννοηθώ για τη Θράκη, το μισό Αιγαίο και την Κρήτη που διεκδικούν οι Τούρκοι;
Μ’ αυτούς να συζητήσω για τη Βόρειο Ήπειρο που εσχάτως λέγεται Νότια Αλβανία, η οποία, λέει, φτάνει μέχρι την Πρέβεζα;
Να πω με ποιον τι…
Κι αν είναι να τους αγνοήσω αυτούς, αν είναι να βρω τους εναπομείναντες Έλληνες για να κάνουμε κάτι, έρχεται αδυσώπητο ένα ερώτημα: Να σκοτωθούμε εμείς για ποιους; Γι’ αυτούς;
Γι’ αυτό το τσίρκο;
Γι’ αυτή την κομπανία των ηλιθίων;
Όχι. Εγώ φταίω. Μπήχνω το στιλέτο του Καββαδία στον εαυτό μου και λέω: Εγώ φταίω. Εγώ θα παραδώσω ΑΥΤΗΝ την Ελλάδα στα εγγόνια μου. Εγώ πρέπει να σταυρωθώ.
Εγώ θα σταυρωθώ.
Εγώ είμαι ο ένοχος…
Αν δεν είμ’ εγώ… ποιος άλλος κερατάς είναι;