Η “γενιά της μεταπολίτευσης”

Η “γενιά του Πολυτεχνείου”; Όχι, δεν υπάρχει “γενιά του πολυτεχνείου”.

Αυτό, αν υιοθετηθεί, ξεβολεύει πολλούς, η αλήθεια όμως είναι τούτη:

Η γενιά που, καθώς λένε, πουλήθηκε στην εξουσία, πούλησε τη χώρα στους δανειστές, στέρησε από τη σύγχρονη γενιά την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, “τα έκαμε μαντάρα” στη χώρα, ε, όχι… αυτή η γενιά δεν υπάρχει.

Υπάρχει όμως “γενιά της μεταπολίτευσης”.

Η “γενιά της μεταπολίτευσης”, ναι, τα έκαμε όλα αυτά, μπορεί να έκαμε και χειρότερα…

Η “γενιά της μεταπολίτευσης” ενηλικιώθηκε με τον ευγενή στόχο της Δημοκρατίας να διοριστούν οι πτυχιούχοι στο Δημόσιο.

Άρα έπρεπε να τους κάνει – και τους έκαμε – όλους πτυχιούχους. “Ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση”, σήμαινε “ίσες ευκαιρίες στον διορισμό”.

Εξ ου και τα “χαρτιά” που – εκποιώντας συνήθως αγροτική περιουσία – μάζευαν για να έχουν όλοι προσόντα που, ως γνωστόν, καθένα από αυτά μετρούσε στην αύξηση του μισθού, άρα και της σύνταξης.

Μόνο που ένα “καλό απολυτήριο”, ει δυνατόν “με άριστα”, σήμαινε “υποταγή” στους καθηγητές του Γυμνασίου και του Λυκείου. Οι οποίοι με τη σειρά τους “φούσκωναν” τη βαθμολογία του υπάκουου (πλην μέτριου) μαθητή, ψαλίδιζαν όμως την βαθμολογία του ανυπάκουου (πλην άριστου) μαθητή.

Έτσι γεννήθηκε η πρώτη μεγάλη ανισότητα στη Δημοκρατία της μεταχουντικής μεταπολίτευσης. Ανισότητα υπέρ των μετρίων και σε βάρος των αρίστων.

Όλο αυτό ιδεολογικοποιήθηκε μετά. Και, φυσικά, ιδεολογικοποιήθηκε με… αριστερό πρόσημο. Έτσι εμπεδώθηκε άλλωστε και η γνωστή ιδεολογία (εκπεφρασμένη από τον ίδιο τον Υπουργό Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ Αριστείδη Μπαλτά) ότι “η αριστεία είναι ρετσινιά”.

Το κακό όμως δε σταμάτησε εκεί.

Το να μαζεύει “χαρτιά” ο μαθητής (ξένες γλώσσες και άλλες τυπικές – καθόλου όμως ουσιαστικές – δεξιότητες) δεν θα διοριζόταν αυτόματα. Έπρεπε και κάποιος να τον διορίσει.

Η “γενιά της μεταπολίτευσης” βρήκε εύκολα τη λύση και σ’ αυτό το πρόβλημα:

Ποιος θα διόριζε; Μα… ο βουλευτής.

Μόνο που ο βουλευτής ήθελε ψήφο. Ήθελε κι αφισοκόλληση στις εκλογές. Ήθελε και χαχόλους στις μαζικές προεκλογικές συγκεντρώσεις του. Ήθελε “αγώνα για τη Δημοκρατία” ρε φίλε… Κι ούτε φυσικά έφτανε η ψήφος του προσοντούχου ψηφοφόρου. Ο βουλευτής ήθελε και τις ψήφους των συγγενών. Αν δεν τις είχε, όλα τα διπλώματα και τα πτυχία θα γίνονταν κορνίζες, κάτω από το εικονοστάσι, με το καντήλι.

Σε τέτοιο βαθμό συνέβαινε αυτό που, αν μέλος της οικογένειας, δεν συμμορφωνόταν με την πολιτική ανάγκη της φάρας, εξοριζόταν, στην καθομιλουμένη, “του έκοβαν την καλημέρα”… ποιοι; Μα οι θείοι, οι θείες, τα ξαδέρφια, οι γαμπροί και τ’ ανίψια…

Έτσι γεννήθηκε η δεύτερη ανισότητα στη Δημοκρατία της μεταχουντικής μεταπολίτευσης. Ανισότητα υπέρ των γλειψιματιών και των σφουγγοκωλάριων, σε βάρος φυσικά των αξιοπρεπών και των εντίμων.

Εδώ που τα λέμε, δε χρειάζεται να συνεχίσω, γιατί θα πονέσουν πολύ πολλοί.

Κι αν έχει κάποια σημασία μέσα σ’ αυτή την γενική απέραντη χλίψα του καιρού μας, αν έχει νόημα να πει – και να γράψει – κανείς δυο αλήθειες, είναι μόνο για να διατηρήσει μέσα του ένα ίχνος τουλάχιστον από την ατομική αξιοπρέπεια που – εν αφελεία – επί μισό περίπου αιώνα υπηρέτησε, αποστρέφοντας το πρόσωπο και δη από την αρχή της μεταπολίτευσης, όχι μετά από το τέλος της – αντρίκια δηλαδή – αποστρέφοντας το πρόσωπό του όχι μόνο από τους πολιτικούς, αλλά και από τους παπάδες (που, αν και σύμμαχοι κάθε εξουσίας, πάντα, με κάποιο τρόπο, “τη βγάζουν καθαρή”) αποστρέφοντας (νισάφι πια) το πρόσωπο και από τους πρώην βολεψάκηδες και νυν κήνσορες που αμόλησαν μία γλώσσα και λένε στο facebook ό,τι τους κατέβει, κουνώντας το δάχτυλό τους προς όλους… ξεχνώντας βέβαια τα βασικά και τα υποτυπώδη… ενοχλούνται κι από πάνω όταν τους θυμίζει κανείς τέτοια πράγματα…

Δεν έχει τέλος αυτή η ντροπή….

Η “γενιά της μεταπολίτευσης” και όχι η θρυλούμενη “γενιά του πολυτεχνείου” είναι η φωλιά με τις αράχνες που τρομοκρατήθηκαν απ’ τον χαλασμό… Τον χαλασμό που η “γενιά της μεταπολίτευσης” προκάλεσε με τα ίδια της τα χεράκια…

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top