{…Δημοσίευση στο fb, Δευτέρα, Παρασκευή, 24 Απριλίου 2020 …}
Εμείς που ανδρωθήκαμε πολιτικά με τα νάματα της αντιχουντικής μεταπολίτευσης, όσοι σταθήκαμε δηλαδή απέναντι στη δεξιά, όποιο αντιδεξιό κόμμα κι αν ψηφίζαμε στις εκλογές, μικρό ή μεγάλο, είχαμε ένα κοινό πολιτικό αξίωμα που ακολουθούσαμε σχεδόν δογματικά, ότι “όλα είναι πολιτικά”.
Αυτό το “όλα είναι πολιτικά” του “Δημοκρατικού τόξου” φαίνεται ότι το πληρώνουμε σήμερα πολύ ακριβά.
Θα το εξηγήσω αυτό επικαλούμενος – για αρχή – ότι αυτό το αξίωμα, που μπορεί να ήταν και δόγμα, το αμφισβήτησα νωρίς. Γεγονός που μπορώ ν’ αποδείξω με μια μικρή ιστορία:
Σε πρόσφατη συνέντευξή του ένας βουλευτής θυμήθηκε μια κουβέντα που του είχα πει, όταν άρχιζε την πολιτική του σταδιοδρομία: “Η πολιτική είναι το παν, δεν είναι όμως το άπαν”.
Αυτό του το είχα πει για να μην ξεχάσει ποτέ τον χρόνο που έπρεπε να δίνει στα παιδιά του και τη γυναίκα του.
Και σε άλλον πολιτικό, επιφανής κι αυτός, στοιχειοθετώντας την ανάγκη να μην τσαλαπατάει ούτε την οικογένειά του, ούτε τους καλούς φίλους, του είχα πει: “Δεν είναι όλα πολιτικά”.
Για κείνα τα χρόνια, με κυρίαρχο το πολιτικό δόγμα της μεταπολίτευσης, μια τέτοια θέση ακουγόταν ως αιρετική.
Γεράσαμε κι αντί να καταλάβουμε τι κακό κάναμε στη γενιά που ακολουθούσε, αντί να ξύσουμε απ’ το μυαλό τις αγκυλώσεις, συνεχίζουμε (μιλώ με τον πληθυντικό της μεγαλοπρεπείας) να διδάσκουμε τους νέους ότι “όλα είναι πολιτικά”.
Όχι, δεν είναι.
Αυτό το πράμα είναι μια πλάνη.
Αν σκεφτείς ότι απ’ αυτή την πλάνη απορρέουν στάσεις και συμπεριφορές του λαού σήμερα, κρίσιμες για το μέλλον της χώρας, θα καταλάβεις πόσο μεγάλο είναι το έγκλημα που κάναμε.
Γιατί έγκλημα δεν είναι μόνο ότι “οι πολιτικοί έφαγαν τα λεφτά”, ούτε ότι “η γενιά του πολυτεχνείου φταίει για όλα”, δεν είναι καν ότι χρεώσαμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας για τα επόμενα εκατό χρόνια…
Έγκλημα είναι και η πεποίθηση που διδάξαμε τα παιδιά μας ότι “όλα είναι πολιτικά”
Όχι, δεν είναι.
Εξ αιτίας αυτής της πολιτικής φιλοσοφίας (που υπηρέτησε η δική μου γενιά) η πλειοψηφία του λαού κρίνει σήμερα τον πρωθυπουργό σα να είναι ο Θεός που πρέπει να λύνει όποιο πρόβλημα έχει ο καθένας στο κεφάλι του. Αν δεν το λύνει, δεν είναι Θεός, αλλά το ισοδύναμό του, ο Σατανάς.
“Όλα είναι πολιτικά”, ε;
Αν είν’ έτσι, φταίει ο Τσίπρας (όταν ήταν πρωθυπουργός) φταίει ο Μητσοτάκης (που είναι τώρα πρωθυπουργός) αυτός φταίει για τους ανθρώπους που κάηκαν ζωντανοί στο Μάτι, αυτός φταίει για το κλείσιμο των εκκλησιών.
Φταίει ο πρωθυπουργός, επειδή… “όλα είναι πολιτικά”.
Όχι, δεν είναι.
Ούτε ο Τσίπρας έφταιξε για το Μάτι, ούτε ο Μητσοτάκης για το κλείσιμο των εκκλησιών.
Λες αυτό και σε πιάνουν εχθρό. Τόσο οι Συριζαίοι που “αθωώνεις” τον Μητσοτάκη, όσο και οι Νεοδημοκράτες που “αθωώνεις” τον Τσίπρα.
Τόσο οι μεν, όσο κι οι δε, αρνούνται να δεχτούν ότι για την πυρκαγιά στο Μάτι ένοχος είναι ο καταπατητής και για το κλείσιμο των εκκλησιών ένοχος είναι ο κορωνοϊός.
Ότι δε μπορούμε να πιάσουμε τον ένοχο, ούτε τον ένα, ούτε τον άλλο, δε σημαίνει ότι πρέπει να προσωποποιήσουμε την ενοχή σ’ εκείνον που πρέπει να διαχειριστεί το πρόβλημα.
Για μιαν ακόμα φορά η αλήθεια που λες, γίνεται αιτία “να τα χαλάσεις” με όλους.
Για τον δημοσιογράφο αυτό είναι θάνατος. Άμα ο δημοσιογράφος χάσει το αναγνωστικό του κοινό, δεν του μένει παρά να πηδήσει απ’ το μπαλκόνι.
Βάλε τώρα να πας και κόντρα στην Εκκλησία. Δε σου έφτανε που πήγες κόντρα στα δύο μεγάλα κόμματα, ανοίγεις μέτωπο και με το Δεσπότη, του λες φόρα – παρτίδα ότι λέει παπαριές.
Μεγάλε, την έβαψες.
Πάνε τα likes.
Τά ’χασες.