{…Δημοσίευση στο fb, Δευτέρα, 20 Απριλίου 2020…}
Σε τι έφταιξε το ελάφι και το έφαγε το λιοντάρι;
Σε τίποτα!
Γιατί λοιπόν έχασε τη ζωή του;
Επειδή το λιοντάρι πεινούσε.
Δε χρειάζεται να φταις κάπου εσύ για “να σε φάει η μαρμάγκα” που λέει ο λόγος. Φτάνει να περάσεις ανυποψίαστος απ’ τη φωλιά της.
Έτσι είναι σ’ αυτή τη ζωή. Δε χρειάζεται να φταίξεις κάπου για “να σε φάει η μαρμάγκα”. Μπορεί να είσαι ένα ελάφι στο δάσος και να θέλεις μόνο να βοσκάς το χορταράκι σου και μετά θέλεις να πας στο ρυάκι να πιες νερό. Αυτό. Τέλος.
Ποιον ενοχλείς;
Κανέναν!
Ενόχλησες τάχα την τίγρη που σου έστησε καρτέρι; Μήπως την ύαινα; Το λύκο; Το λιοντάρι; Μήπως πήρες κάτι απ’ το σακούλι τους; Μήπως τους έκλεψες τη μπουκιά από το στόμα;
Όχι.
Κανέναν δεν ενόχλησες, κανέναν δεν πείραξες, αλλά… να πεθάνεις από γεράματα δεν το βλέπω…
Κάποιος απ’ όλους αυτούς θα σε φάει ζωντανό. Μόνο και μόνο γιατί πρέπει να γεμίσει την κοιλιά του κι εσύ βρέθηκες στο δρόμο του. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος.
Δεν πα νά ‘σαι συ ο άγιος των ελαφιών; Βρέθηκες στο λάθος μέρος, σε λάθος χρόνο. Ε, θα σε φάνε ζωντανό κακομοίρη μου.
Αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας.
Αυτός είναι ο νόμος των τετραπόδων και των πολυπόδων.
Κι απ’ αυτόν τον νόμο δεν διαφέρει καθόλου ο δικός μας νόμος, ο νόμος των διπόδων.
Σκέπτομαι καμιά φορά τι θα έκανε άραγε την διαφορά.
Πάνω δε σ’ αυτό ανέπτυξα πολλές θεωρίες, αφού προηγουμένως έψαξα να μάθω τι είπαν οι σοφοί.
Όσο και να τό ’ψαξα, δεν διαφωτίστηκα ιδιαιτέρως, ομολογώ.
Κατέληξα σε κάποια αμφισβητούμενα συμπεράσματα που, βεβαίως, τελούν καθημερινά υπό αίρεση.
Επειδή όμως δεν έχω άλλη λύση από το να βοσκάω το χορταράκι μου στα δάση, πρέπει να έχω το νου μου, να έχω και το μάτι μου άγρυπνο, για να μην πάω “σαν το σκυλί στ’ αμπέλι”.
Να τα βάλω με την τίγρη; Ή με την ύαινα; Με το λύκο; Ή το λιοντάρι;
Να κάνω μήπως διαδήλωση; Απεργία; Να ρίξω τον Μητσοτάκη στις εκλογές και να φέρω τον Τσίπρα;
Να κάνω επανάσταση;
Δε λέει…
Καλύτερα να τα βάλω με τον εαυτό μου. Να δοκιμάσω τα δυναμάρια μου στην τρεχάλα.
Δεν είναι δειλία η τρεχάλα.
Η τρεχάλα για το ελάφι είναι όπλο. Και μάλιστα ισοδύναμο με τα δόντια του λιονταριού.
Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς.
Αλλά κι αυτό… έτσι είναι σ’ αυτή τη ζωή!
Η τρεχάλα του ελαφιού (που είναι όπλο ίδιας ισχύος με τα δόντια του λιονταριού) θεωρείται δειλία για όλους όσους δεν είναι ούτε ελάφια, ούτε λιοντάρια.
Άντε τώρα να εξηγήσει το ελάφι σ’ αυτούς τους βουτυρομπεμπέδες ότι η τρεχάλα δεν είναι δειλία, αλλ’ αρετή. Άντε να πείσει τα υπόλοιπα ελάφια του δάσους, ότι εδώ μιλάμε για τη φύση των όντων και των πραγμάτων.
Σιγά μην τα πείσει!
Πού να μιλήσει και για νομοτέλειες! Θα το πάρουν και με τις ντομάτες από πάνω…
Να μη σου πω ότι θα το στείλουν κι εξορία στη φωλιά του λύκου.
Δεν πα να κατεβάσει το ελάφι μπροστά τους όλες τις εγκυκλοπαίδειες του κόσμου για ν’ αποδείξει ότι η τρεχάλα για το ελάφι είναι αρετή και όχι δειλία, δεν πα να παραθέσει ακαταμάχητα επιτεύγματα των θεωρητικών και των πρακτικών επιστημών που το βεβαιώνουν…
Αυτοί που δεν είναι ούτε ελάφια, ούτε λιοντάρια, δεν θα πεισθούν για τίποτε απ’ αυτά. Θα γελάνε μόνο… Σα ν’ ακούνε ανέκδοτα του Χότζα…
Και θα μείνει το ελάφι εκεί στα δάση έρμο και μοναχό… να θέλει μόνο λίγο χορταράκι και μερικές γουλιές δροσερό νερό απ’ το ρυάκι, τίποτε άλλο, κινδυνεύοντας κάθε στιγμή να φαγωθεί από καμιά τίγρη, καμιά ύαινα, κάνα λύκο, κάνα λιοντάρι και βάλε…
Κανέναν δεν ενόχλησε, κανέναν δεν πείραξε, αλλά… να πεθάνει από γεράματα στο φεγγαρόφωτο, δεν το βλέπω…
Χρήστος Κούρος:
Παντελή το ελάφι έχει το τρέξιμο για άμυνα όπως αλλά χορτοφάγα έχουν διάφορα μέσα Άμυνας αλλά για τον Άνθρωπο τι προτείνεις; με ποιο τρόπο πρέπει να οργανώσει την Άμυνα του;
Παντελής:
Η τρεχάλα Χρήστο είναι όπλο για το ελάφι. Όπως είπα, δεν είναι δειλία, αλλά αρετή. Με την τρεχάλα το όπλισε η φύση. Δηλαδή: Αυτή είναι η φύση του. Και τη σέβεται. Το ίδιο ακριβώς προτείνω για τον άνθρωπο: Να κάνει όπλο και αρετή την φύση του. Να τη σέβεται. Τυχαίνει να ΜΗΝ είναι η τρεχάλα γι’ αυτόν. Αλλ’ αυτό δεν έχει καμία σημασία. Εκείνο που έχει σημασία, είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να μιλήσει με τη φύση του. Αν την έχει ξεχάσει, πρέπει να τη θυμηθεί. Κι αν έχει σκουριάσει, πρέπει να τη γυμνάσει. Αυτό άλλωστε σημαίνει το “γνώθι σαυτόν”: Να γνωρίσεις τη φύση σου σημαίνει. Να θυμηθείς την οντοσύνη σου σημαίνει. Αν είσαι ελάφι, το βάζεις στα πόδια, αν είσαι λιοντάρι, τρως το ελάφι. Το λέει και το απόκρυφο ευαγγέλιο του Θωμά, ένα από τα πενήντα ευαγγέλια που η Εκκλησία απαγόρευσε. Λέει πάνω – κάτω το εξής: “Αν βρεις αυτό που είσαι, θα σωθείς, αν δεν το βρεις, θα σε κατασπαράξει”. Με άλλα λόγια, η Γνώση του εαυτού σου είναι μονόδρομος. Το χαχαχούχα είναι μια τσίχλα που μασάς και τη φτύνεις. Ο Θωμάς (απηχώντας την φιλοσοφία των Ελλήνων γνωστικών) μιλάει για απευθείας επαφή του ανθρώπου με το θεό, χωρίς μεσάζοντες, αυτός όμως είναι και ο λόγος που το ευαγγέλιό του ρίχτηκε στην πυρά μαζί με άλλα “ευαγγέλια” που λένε άλλα, κάποιοι όμως κάπου διέσωσαν κάποια κείμενα στις κρύπτες κι έφτασαν κυνηγημένα πάντα μέχρι εμάς για ν’ αποκαλύπτουν την απάτη όλων εκείνων που κόπτονται τάχα για την αλήθεια. Το ευαγγέλιο του Θωμά, ας πούμε, δεν αφήνει κανένα ρόλο για την Εκκλησία. Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι ικανός να μιλήσει με το θεό, χωρίς ενδιάμεσο τον παπά. Λοιπόν αυτό δεν το κάνεις για να οργανώσεις την άμυνά σου. Δεν το κάνεις καν για να οργανώσεις την επίθεσή σου. Το κάνεις γιατί – γνωρίζοντας τη φύση σου – θα βρεθείς έξω από την ανάγκη ΚΑΙ ν’ αμύνεσαι ΚΑΙ να επιτίθεσαι. Θα βρεθείς δηλαδή σε μια τρίτη κατάσταση, εκεί που δεν έχεις ανάγκη το θεό, ούτε τον πρωθυπουργό της χώρας να σε σώσει. Γίνεσαι ο ίδιος ικανός να σώσεις τον εαυτό σου. Χωρίς άμυνα, χωρίς επίθεση. Μόνο με Γνώση. Αυτό είναι το νόημα.