Ο μόνος λόγος για να μετέχεις στην πολιτική συζήτηση, σχολιάζοντας στα social media το ένα και τ’ άλλο, αν δεν είναι σκέτη φλυαρία Κατίνας, είναι μετοχή στην εξουσία. Που υποτίθεται καταγγέλλεις. Από όποια θέση κι αν μιλάς, συμπολιτευόμενος ή αντιπολιτευόμενος, η μετοχή σου αυτή συνιστά μετοχή στο σύστημα. Που, πάλι θα πω, καταγγέλλεις.
Ο πολίτης που θέλει ν’ ασκεί το πολιτικό του καθήκον στις εκλογές ή, ακόμα πιο απλά, να είναι στοιχειωδώς ενημερωμένος για το τι συμβαίνει, δε μιλά. Δε μιλά γι’ αυτά. Μιλάει για όλα τ’ άλλα, εκτός απ’ αυτά. Και είναι απλός ο λόγος γιατί: Μιλάς για κάτι, όταν το ξέρεις. Όταν δεν το ξέρεις, σιωπάς, δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς.
Αλλά στον καιρό μας, που όλοι ξεκινούν από το δικαίωμα, είτε ξέρεις, είτε δεν ξέρεις, έχεις δικαίωμα να μιλάς.
Κι επειδή αυτά τα πράματα πρέπει να τα κάνουμε λιανά για να μη βρίσκει “πάτημα” κανένας να τα τα ερμηνεύει όπως θέλει, να εξηγήσω ότι, για να μιλάς, πρέπει να είσαι ενημερωμένος.
Πώς όμως θα είσαι ενημερωμένος, όταν οι δημοσιογράφοι σου λένε ψέματα; Πώς θα είναι ενημερωμένος ο πολίτης όταν οι δημοσιογράφοι πληρώνονται για να τρομοκρατούν τον κόσμο;
Είναι αστείο, πράγματι…
Και μόνο ότι κάνουμε τέτοια συζήτηση, είναι αστείο.
Αλλ’ εν πάση περιπτώσει, επειδή το αστείο στις μέρες μας είναι μια ολοστρόγγυλη σοβαρότητα, θα παραθέσω ένα τρόπο για να ενημερώνεται όποιος ενδιαφέρεται. Θα δώσω εδώ μιαν άλλη οπτική που, νομίζω, θα βοηθήσει. Είναι το Κύριο Άρθρο της “Αναγγελίας” (14.9.2018) υπό τον τίτλο “Εγχειρίδιο καλής ενημέρωσης”:
ΓΙΑ ΤΗΝ ενημέρωση που τάχα δεν έχει ο λαός, επειδή οι δημοσιογράφοι είναι πουλημένοι και τα Μέσα Ενημέρωσης ανήκουν σε διαπλεκόμενους εργολάβους, άρα κρύβουν την αλήθεια από τον λαό, έχουν ακουστεί πολλά, τα περισσότερα δε εξ αυτών, από επίσημα χείλη.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ, η αλήθεια είναι ότι… δεν υπάρχει αλήθεια! Η αλήθεια που λένε, δεν είναι ούτε υποκειμενική, ούτε αντικειμενική. Απλά: Δεν υπάρχει αλήθεια για να την κατέχει ο δημοσιογράφος ή το Μέσο Ενημέρωσης, ώστε να τη μεταδώσει, καθώς οφείλει. Ακόμα και αν ο δημοσιογράφος ήταν άγιος, δεν θα μπορούσε να μεταδώσει την αλήθεια που ξέρει. Η αλήθεια δεν είναι αυτή που μεταδίδεται στο κοινό, αλλ’ αυτή που εκλαμβάνεται από το κοινό ως αλήθεια.
Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ αυτή ανατρέπει όλα όσα ισχύουν για την Ενημέρωση. Ναι, αθωώνει τόσο τους δημοσιογράφους, όσο και τους εκδότες. Την ίδια στιγμή αναδεικνύει την καθοριστική ευθύνη του αναγνώστη της εφημερίδας ή του θεατή της τηλεόρασης ή του ακροατή του ραδιοφώνου.
ΔΙΟΤΙ: Ενημέρωση του λαού σημαίνει ότι ο πολίτης διαβάζει, βλέπει και ακούει την πληροφορία (όχι την γνώμη) που μεταδίδουν τα Μέσα Ενημέρωσης και την οποία αξιολογεί ο ίδιος κατά την παιδεία του, αποφαίνεται για τι σημαίνει το ένα και τι σημαίνει το άλλο, τι προκαλεί και τι παράγει το ένα ή το άλλο γεγονός.
ΜΕ ΑΠΛΑ λόγια: Το Μέσο Ενημέρωσης μπορεί ν’ ανήκει ιδιοκτησιακά στον μεγαλύτερο λωποδύτη της χώρας. Αν ξεκαθαρίσουμε ότι δουλειά του δεν είναι να λέει την αλήθεια, αλλά να μεταδίδει πληροφορίες, δηλαδή γεγονότα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στην λειτουργία και την αποστολή του. Κανένα. Θα ήταν πρόβλημα για την Δημοκρατία, μόνο αν το Μέσο Ενημέρωσης ήταν ΕΝΑ σε όλη τη χώρα και είχε το μονοπώλιο στη μετάδοση των πληροφοριών.
ΑΝ ΚΑΛΟΕΞΕΤΑΣΕΙ κανείς όλο αυτό το λακριντί που έθαψε τον Τύπο ζωντανό, στερώντας από την Δημοκρατία τον βασικό της πυλώνα, θ’ αντιληφθεί ότι αντιμετωπίζουμε ήδη μία αντεστραμμένη πραγματικότητα. Βλέπουμε τα πράγματα από την ανάποδη!
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Χρειάζονται πολλές εφημερίδες, πολλά βιβλία και πολλά Μέσα Ενημέρωσης. Αυτό στον πραγματικό κόσμο λέγεται πλουραλισμός, άρα Δημοκρατία. Με άλλα λόγια: Αληθινή Δημοκρατία.