Τι σας λέω τώρα…
Ό,τι πιο κουραστικό, ξέρω…
Όμως… αυτές τις μικρές αλήθειες περιφρονήσαμε κι ύστερα… χάσαμε τις μεγάλες…
Στα απόνερα μιας απόπειρας δολοφονίας κατά δημοσιογράφου (όποιος κι αν ήταν, όποια κι αν είναι η ποιότητα της δουλειάς του, στη Δημοκρατία αυτό ΔΕΝ θα έπρεπε να ποινικοποιείται) δε μπορώ να ξεφύγω από την επίμονη σκέψη ότι αυτή η δολοφονική ενέργεια (όπως και άλλες δολοφονικές ενέργειες που έγιναν στο παρελθόν) είναι φυσιολογικές ΑΠΟΛΗΞΕΙΣ του καθημερινού αφορισμού, φορείς του οποίου είμαστε όλοι, με λόγο και έργο.
Παρακολουθώ τα πολλά σχόλια που γράφηκαν και γράφονται ακόμα για την δολοφονική απόπειρα κατά του Στέφανου Χίου, η δουλειά του οποίου, παρεμπιπτόντως, με εκνευρίζει αφάνταστα, να σας το πω απλά, δεν θα μπορούσα ποτέ να διαβάσω ούτε μία αράδα απ’ ό,τι γράφει.
Έτερον εκάτερον όμως…
Αυτό που φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουν για την δημοσιογραφία οι πολλοί (αυτό που για κομματική σκοπιμότητα δεν θέλουν να καταλαβαίνουν) είναι ότι:
Το θέμα που δημοσιεύει ο δημοσιογράφος, μπορεί να ενοχλεί τον ένα και να ευνοεί τον άλλο.
Αλλ’ αυτό είναι εντελώς συγκυριακό, διότι το επόμενο θέμα του ίδιου συντάκτη θα λειτουργήσει αλλιώς, μερικές φορές δε, και αντίστροφα.
Που σημαίνει πρακτικά (και απλά) ότι:
Ο συντάκτης που ενοχλεί με το άρθρο του, ΔΕΝ είναι βαλτός από τον αντίπαλο του ενοχλημένου, ο οποίος (συγκυριακά) ευνοείται.
Σ’ αυτό δεν περιλαμβάνονται βέβαια τα “στρατευμένα Μέσα Ενημέρωσης”. Αλλά για το ποια είναι αυτά, χωράει πολλή συζήτηση, αφού σήμερα θεωρούνται στρατευμένα τα ιδιωτικά Μέσα Ενημέρωσης και οι δημοσιογράφοι τους, ΔΕΝ θεωρούνται όμως στρατευμένα τα κομματικά, οι δημοσιογράφοι των οποίων παριστάνουν και τους κήνσορες από πάνω! Ναι, φτάσαμε σ’ αυτήν την αρρωστημένη διαστροφή της πραγματικότητας…
Σύμφωνα με τον κανόνα: Ο δημοσιογράφος κάνει απλά τη δουλειά του, ασχέτως αν την κάνει καλά ή κακά και ανεξάρτητα από το ποιος ευνοείται ή ενοχλείται από αυτήν. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Όταν όμως το καφενόβιο σύμπτωμα γίνεται πολιτική θέση ολόκληρου κόμματος, κυβερνητικού ή όχι, το όλον προσλαμβάνει διαστάσεις κοινωνικής χολέρας.
Αν είχαμε όλοι κατά νου αυτή την στοιχειώδη Αρχή της Δημοκρατίας, η καθημερινότητά μας δεν θα ήταν τόσο χυδαία, ούτε τόσο βάρβαρη, όσο είναι… Διότι όλοι κρίνουν το δημοσιογραφικό έργο, χωρίς να σκαμπάζουν γρι από δημοσιογραφία. Είναι πολύ κωμικό αυτό που γίνεται, θα προκαλούσε πολύ γέλιο, αν δεν απέληγε σε δολοφονικές ενέργειες… Στο ίδιο πνεύμα σκοτώθηκαν ποδοσφαιριστές, μόνο και μόνο επειδή έχασε η ομάδα τους…
Οι λαϊκοί δικαστές κρίνουν την δημοσιογραφία με τον ίδιο τρόπο που κρίνει τον προπονητή της ομάδας ή τον διαιτητή στο γήπεδο η εξέδρα. Καμία διαφορά. Δεν το κρίνουν μόνο, το κατακρίνουν και το αφορίζουν. Ενίοτε δε το καταδικάζουν σε θάνατο.
Η βία ασκείται κυρίως κατά του μυαλού, η λεκτική βία (που δίνει και παίρνει κάθε μέρα στο διαδίκτυο) είναι απείρως χειρότερη από “ένα χέρι ξύλο” στον “ένοχο”.
Το κακό έχει παραγίνει, έχει προσλάβει διαστάσεις επιδημίας και απειλεί να τα βυθίσει όλα γύρω μας σε μια απέραντη λιατσάρα.
Δεν χρειάζεται να περάσει σφαίρα δίπλα στην καρωτίδα για να σκεφτείς ότι δεν αξίζει να έρθεις σε κόντρα με τον ένα ή τον άλλο, για οτιδήποτε, άρα, ως δημοσιογράφος, πρέπει να είσαι “κότα”, αν θέλεις να περπατάς στον απάνω κόσμο…