Η δύναμη πέρα από την εξουσία και την αντιεξουσία μαζί

Μπορείς να πας κόντρα στην εξουσία. Να βγεις έξω από το σύστημα ή να σταθείς απέναντι, να μείνεις στο περιθώριο, να γίνεις καλόγερος, αναχωρητής, ερημίτης, να γίνεις αδήλωτος ποιητής και να ζεις σε σπηλιά, μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά, και άλλα, ναι, μπορείς να πας κόντρα στην εξουσία. Και να δοξαστείς ως “αντί”.

Δε μπορείς όμως να πας κόντρα στην αντιεξουσία. Μ’ αυτήν, έχεις μόνο δύο επιλογές: Να ταχθείς στο πλευρό της ή ν’ αυτοκτονήσεις.

Η αντιεξουσία δε χωρατεύει. Αν δεν συμφωνείς μαζί της, αν έχεις ενστάσεις, αν βάζεις αστερίσκους, σε καταχωρεί στην εξουσία. Την οποία βεβαίως διεκδικεί. Και, όταν την κατακτά, εσύ που δεν βοήθησες να την κατακτήσει, καταχωρείσαι στους επικίνδυνους εχθρούς της. Έτσι έγιναν τα γκουλάγκ της Σιβηρίας.

Υπάρχουν όμως και οι εναλλακτικές. Υπάρχει, ας πούμε, το “γκουλάγκ της διπλανής πόρτας”. Όπου το άτομο εξορίζεται από την αντιεξουσία ως παλαβό, ιδιόμορφο, sui generis. Θα έλεγα δε ότι το “γκουλάγκ της διπλανής πόρτας” είναι χειρότερο από το γκουλάγκ της Σιβηρίας.

Απέναντι στην εξουσία έχεις επιλογές. Απέναντι στην αντιεξουσία, καμία.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από την καταχώρηση του αμφισβητία στο σύστημα.

Γίνεται έτσι φανερό πως η επανάσταση κατά της εξουσίας ΔΕΝ διαφέρει από την επανάσταση κατά της αντιεξουσίας. Δεν αρκεί ν’ απορρίψεις το Κολωνάκι για να είσαι αληθινός επαναστάτης, πρέπει ν’ απορρίψεις και τα γειτονικά Εξάρχεια.

Οι αντιεξουσιαστές είναι τα δεκανίκια του συστήματος. Αλλά εδώ που φτάσαμε, η απόρριψη του Κολωνακίου δεν δίνει κανένα επαναστατικό εύσημο, η απόρριψη όμως των Εξαρχείων είναι θανάσιμο αμάρτημα. Διότι το σύστημα εξουσίας δεν περιλαμβάνει μόνο αυτούς που κυβερνούν, αλλά κι εκείνους που θέλουν να κυβερνήσουν. Και για να το κάνω λιανά, ετούτες τις μέρες που γράφονται αυτές οι αράδες, αυτό μεταφράζεται ως εξής: Το σύστημα εξουσίας δεν περιλαμβάνει μόνο τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τόσο οι μεν, όσο κι οι δε, έχουν την ίδια δυσανεξία απέναντι στον δημοσιογράφο που τους κρίνει δημοσιογραφικά, απέναντι στον στοχαστή που τους κρίνει φιλοσοφικά, απέναντι στον πολίτη που “τους γράφει” και τους δύο στα ίδια παλαιά υποδήματά του. Ίδια κι απαράλλαχτα.

Για τον αμφισβητία λοιπόν και τον στοχαστή, φιλοσοφικά, απορρίπτονται και οι δύο.

Αλλά τι μένει;

Ποιος θα κυβερνήσει;

Δεν πρέπει να κυβερνήσει κάποιος;

Κι αν είναι να κυβερνήσει ο ένας από τους δύο, πρέπει τάχα να στρατευτεί ο πολίτης στον ένα ή στον άλλο ή να πηγαίνει από τον ένα στον άλλο, καθώς οφείλει ένας πολίτης με πολιτική συνείδηση; Μήπως σ’ αυτό δεν θεμελιώνεται ο πανίσχυρος δικομματισμός; Σ’ αυτό!

Εδώ που τα λέμε, είναι τάχα σωστό να ΜΗΝ ακολουθεί κανείς οπαδικά το ένα ή το άλλο ρεύμα, δεδομένου ότι, ως πολίτης, μετέχει της δημόσιας ζωής, άρα εντάσσεται στο κοινωνικό σώμα που έχει ανάγκη διακυβέρνησης;

Με άλλα λόγια, είναι σωστό να βγεις, σύντροφε, έξω από το σύστημα; Είναι σωστό να στέκεσαι απέναντι; Είναι άραγε σωστό να μένεις στο περιθώριο ή να γίνεις καλόγερος, αναχωρητής, ερημίτης, να γίνεις αδήλωτος ποιητής και να ζεις σε σπηλιά;

Κάναμε αυτήν την λογική διαδρομή για να καταλήξουμε σε κάτι που, από μόνο του, στέκει παράμερα, ζει σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, άφωνα, περιμένοντας την στιγμή που θα εκφραστούν οι νομοτέλειες και το οποίο μπορούμε να το αιχμαλωτίσουμε μάλλον με κάποιες συμβατικές λέξεις όπως αυτές:

Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος ΕΞΩ απ’ αυτό το καταραμένο διπολικό (ή δικομματικό, πες το όπως θέλεις) σύστημα. Αυτός ο άγνωστος και αόρατος στους πολλούς κόσμος δεν αποδέχεται την εξουσία ως αναγκαιότητα, δεν απορρέει από αυτήν, δεν εξαρτάται, δεν σχετίζεται, δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να την ανατρέψει. Ξέρει, απλά, ότι ο κόσμος που θεμελιώθηκε σε υλικές αξίες, θα καταρρεύσει από μόνος του, όπως καταρρέει το παλάτι στην άμμο, άρα δεν χρειάζεται να χαλάσει κανείς τη ζαχαρένια του για να γίνει κουρνιαχτός η εξουσία και το σύστημά της αντάμα.

Χρειάζεται όμως κάτι άλλο, απείρως επαναστατικό και, βεβαίως, απολύτως αναγκαίο: Η αφύπνιση του ατόμου. Η οποία ΔΕΝ θα γίνει μέσ’ από το σύστημα, όπως παγιδεύτηκαν όλοι να μιλούν, αλλά μέσ’ από την ενεργοποίηση των σεισμικών ρηγμάτων της ατομικής Μνήμης.

Για το πώς θα γίνει αυτή η ανάσταση πες (όχι η επανάσταση) για το πώς έγινε δηλαδή (έγινε κι ας μην είναι γνωστό, γίνεται θέλω να πω) μίλησαν οι σοφοί, όχι τώρα, αλλ’ από την αρχή αυτού του αιματηρού όγκου που, αυτάρεσκα, εμείς αποκαλούμε “πολιτισμό”. Αυτό υποδηλώνουν τ’ αρχαία παραμύθια που έφτασαν σ’ εμάς από στόμα σε στόμα. Οι σοφοί που μίλησαν ΠΡΙΝ από την Ιστορία, μας στέλνουν ένα μήνυμα. Για να μη γίνω νεφελώδης, θα πω ένα παράδειγμα: Το Αιτωλικό παραμύθι των δώδεκα μηνών που κατέγραψε ο “αραμπάς” στην δεκαετία του ’90, είναι ένα τέτοιο μήνυμα…

Και, ναι, όχι, αυτό ΔΕΝ θα γίνει μαζικά, ΔΕΝ γίνεται μαζικά. Γίνεται ατομικά. Και θα γίνεται ατομικά χωρίς καμία διακοπή μέχρι να αθροιστούν (από μόνες τους, χωρίς καμία οργάνωση) οι αναγκαίες μονάδες. Που δεν είναι πολλές, δεν είναι η μάζα… Είναι οι άνθρωποι. Οι λίγοι εκείνοι άνθρωποι που, σαν τη μικρή ζύμη, θα φτιάξουν το μεγάλο ψωμί σε όλα τα ταψιά…

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top