Αν μη τι άλλο, να σταματήσουμε το αυτομαστίγωμα. Έχουμε σοβαρό λόγο να το κάνουμε: Η μαζική ηλιθιότητα δεν είναι δικό μας φαινόμενο μόνο, αλλά παγκόσμιο.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την ηγέτιδα χώρα του κόσμου, τις ΗΠΑ. Θ’ ανθολογήσω εδώ ένα απόσπασμα από την συνέντευξη στο iefimerida (19.5.2020) ενός Έλληνα καθηγητή του Columbia, του Χρίστου Παπαδημητρίου, καθηγητή του Μπιλ Γκέιτς.
Λέει ο επιφανής καθηγητής:
“Όταν με ρωτάνε στην Ελλάδα πώς είναι δυνατόν… η πιο προοδευμένη χώρα του κόσμου να βγάλει τον Τραμπ πρόεδρο, απαντώ με μια δημοσκόπηση του Reuters: 32% των Αμερικανών πιστεύει ότι η ζωή δημιουργήθηκε πριν από 7.000 χρόνια όπως λέει η Γραφή. Ένα άλλο 40% πιστεύει ότι η εξέλιξη υπήρξε, αλλά ο θεός έβαλε το χέρι του στις επικίνδυνες στροφές. Αθροίζουν σε ένα 72%. Το βλέπεις και λες δεν είναι δυνατόν. Δεν νομίζω ότι έχω γνωρίσει έναν από αυτό το 72% αν και ζω στην Αμερική 50 χρόνια σχεδόν, από το 1973. Ναι, με πολλούς πρέπει να έχω διασταυρωθεί στο δρόμο, αλλά δεν έχω συζητήσει με κάποιον από αυτούς. Λοιπόν, η δημοσκόπηση αυτή είναι όντως απίστευτη. Αλλά, με δεδομένη την δημοσκόπηση, η εκλογή του Τραμπ δεν αποτελεί και μεγάλη έκπληξη”.
Ένα 72% των Αμερικανών πιστεύουν ότι είμαστε απόγονοι του Αδάμ και της Εύας, πιστεύουν δηλαδή ότι η ιστορία του ανθρώπου ξεκινάει πριν από 7.000 χρόνια.
Ανάλογο ποσοστό – μπορεί μεγαλύτερο – ισχύει και στην Ελλάδα.
Το δικαίωμα να πιστεύει ο καθένας ό,τι θέλει, είναι αδιαπραγμάτευτο. Το ερώτημα είναι… πώς να επικοινωνήσει με την συντριπτική πλειοψηφία του λαού ένας φωτισμένος ηγέτης. Τον οποίο ο ίδιος αυτός κόσμος αποζητά.
Η απάντηση είναι ότι… δε μπορεί. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού θα εκλέξει τον Τραμπ στις ΗΠΑ, τον Τζόνσον στην Αγγλία, τον Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, τον Ερντογάν στην Τουρκία… Να μην πούμε καθόλου για τα δικά μας…
Απέναντι σ’ αυτή την πάστα ηγετών δεν έχει καμία τύχη ο… Νόαμ Τσόμσκι. Ο κάθε Νόαμ Τσόμσκι.
Αν ο Τσόμσκι έβαζε υποψηφιότητα για πρόεδρος των ΗΠΑ δεν θα τον ψήφιζε ούτε η μάνα του, που λέει ο λόγος…
Κι εδώ κάπου μπαίνει ένα τρομοκρατικό ζήτημα: Γιατί η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα;
Μη φρίττεις. Γιατί θα ξανακάνω το απλούστατο αυτό ερώτημα: Γιατί τάχα η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα; Όταν εκλέγει τον κάθε Τραμπ, αντί τον κάθε Τσόμσκι, ξαναρωτώ, τρίτη φορά, γιατί η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα;
Δεν είναι.
Αν ήταν, θα έπρεπε, εμείς που λατρεύουμε τον Τσόμσκι, να τον πετάξουμε στα σκουπίδια με τα ίδια μας τα χέρια. Διότι μόνο έτσι θα είμαστε συνεπείς προς την αγία θεωρία που ασπαζόμαστε και λέει ότι “η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα”.
Προκύπτουν δύο τινά:
Ή πρέπει να ψάξουμε μιαν άλλη Δημοκρατία που θ’ αναδεικνύει ηγέτη τον Τσόμσκι, αντί του Τραμπ, ή να ψάξουμε για κάποιο άλλο πολίτευμα, γνωστό ή άγνωστο.
Τα γνωστά, θα μου πεις, αποκλείονται. Σωστά. Ποιο να πάρεις; Τον βασιλιά; Τον αυτοκράτορας Τον Τύραννο; Τον Δικτάτορα;
Τον Παπά;
Συμφωνώ. Τα γνωστά πολιτεύματα, πλην της Δημοκρατίας, αποκλείονται. Κι επειδή δε βρίσκουμε τίποτε καλύτερο, μένουμε ς’ αυτήν, καμαρώνουμε κι από πάνω που είμαστε Δημοκράτες, βδελυσσόμαστε και με τη χούντα.
Έλα όμως που, αν με κάποιο μαγικό τρόπο τον οποίο βεβαίως πρέπει να εφεύρουμε, βγάζαμε τον (κάθε) Τσόμσκι πρωθυπουργό, κανείς πολίτης από το 72% της κοινωνίας δεν θα ήταν ευχαριστημένος από αυτόν.
Θα ήταν όμως ευτυχισμένος αν βγάζαμε πρωθυπουργό τον μακαρίτη τον Χριστόδουλο. Όπως ήταν κάποτε με τον Χομεϊνί στο Ιράν.
Αυτός ο λαός θα ήταν τρισευτυχισμένος αν κάναμε πρωθυπουργό τον κάθε Άγιο Παΐσιο. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού θα τον ψήφιζε άλλωστε “με τα τσαρούχια”. Και η Δημοκρατία τότε θα θριάμβευε…
Έχουμε πρόβλημα. Κι επειδή είναι άλυτο, σημαίνει ότι το δίποδο είδος πάνω στη γη “τα έκαμε θάλασσα”.
Σχωράτε με, Δημοκράτες, αλλά λύση άλλη δε βλέπω, εκτός από μία: Να διαχωριστούν οι αμνοί απ’ τα ερίφια. Όσο ψηφίζουν στην ίδια κάλπη αρνιά και κατσίκια, αυτός που θ’ αναδεικνύεται ηγέτης στην αγέλη, δεν θα είναι άλλος από τον λύκο.