Αν και πέρασαν τρία χρόνια, δεν το ξέχασα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω ένα τέτοιο επεισόδιο, ασήμαντο για τους πολλούς, επιτρέψτε μου όμως εγώ να το αξιολογώ αλλιώς.
Μου τηλεφώνησε μία κυρία και, πολύ θυμωμένη, μου είπε:
“Είμαι υπεύθυνη επικοινωνίας του Συλλόγου τάδε… Και θέλω να διαμαρτυρηθώ για κάτι”…
“Παρακαλώ”…
“Στέλνουμε στην εφημερίδα σας Δελτία Τύπου, αλλά ποτέ δεν τα δημοσιεύετε όπως τα στέλνουμε”.
“Είναι κακό αυτό;” ρώτησα.
“Πολύ κακό! Σημαίνει ότι δεν σέβεστε τη δουλειά μας”, απάντησε.
Προσπάθησα να εξηγήσω στην συνομιλήτριά μου ότι ήταν αρχή της “Αναγγελίας” να επεξεργάζεται το θέμα που δημοσιεύει και να δίνει την είδηση απαλλαγμένη από σχόλια ή ιδεολογικές αναφορές του συντάκτη της, κι αυτό σήμαινε (για μένα) σεβασμό στον αναγνώστη.
Η εξήγησή μου που νόμιζα ότι θα ήταν αρκετή, εκνεύρισε ακόμα περισσότερο την κυρία.
“Ποιοι είστε σεις για να το κάνετε έτσι;”, μου είπε οργισμένη. “Όλοι οι συνάδελφοί σας δημοσιεύουν τα Δελτία Τύπου ατόφια, όπως τους τα στέλνουμε”…
Δεν είχα χάσει ακόμα την ψυχραιμία μου. Άρχισα όμως “να φορτώνω”.
“Τι δουλειά κάνετε κυρία μου;”, ρώτησα υπομονετικά.
“Καθηγήτρια φιλόλογος”, μου απάντησε.
Και το είπε, σα να έπρεπε να κλίνω το γόνυ… Ήθελε να μου διαμηνύσει ότι αυτή ήξερε κι εγώ δεν ήξερα. Μου έλεγε ευθέως ότι οι συνάδελφοί μου ήξεραν, αλλά εγώ ήμουν στούρνος.
Μπορούσα ν’ αδιαφορήσω για το “μάθημα δημοσιογραφίας” που με τόση αναίδεια ξετύλιγε η άγνωστη σ’ εμένα φιλόλογος, το είχα υποστεί πολλές φορές αδιαμαρτύρητα, όμως αναλογιζόμουν ότι το πρώτο άδικο δεν το είχε αυτή η κυρά που ξιφουλκούσε εναντίον μου. Το είχαν οι συνάδελφοι που την είχαν κακομάθει…
“Και κρίνετε εμένα με βάση την συμπεριφορά εκείνων;” είπα, σε μια τελευταία προσπάθεια να βάλω ένα λογικό ζήτημα στο τραπέζι.
Δεν θυμάμαι τώρα τι απάντησε σ’ αυτό. Θυμάμαι μόνο που ήθελα να διαλέξω κάποιες λέξεις από το πλήθος που “κατέβαινε” στην άκρη της γλώσσας μου. Τι να έλεγα τώρα εδώ, σ’ αυτήν την κυρά που πετροβολούσε πρωί – πρωί την εφημερίδα μου σα χαμίνι; Τι να πρωτοπώ δηλαδή… Και γιατί να το κάνω…
Της είπα μόνο “λυπάμαι για τα παιδιά που μαθαίνουν γράμματα από σας”… Κι ούτε θέλησα να την στολίσω καθώς θα της άξιζε, ούτε να την πω “ανελλήνιστη”… μια φιλόλογο… δεδομένου ότι τα Δελτία Τύπου, τα οποία έγραφε κι έστελνε στα Τοπικά Μέσα Ενημέρωσης, έβριθαν ορθογραφικών και συντακτικών λαθών… Ήρθε στο στόμα μου να της πετάξω στη μούρη ότι είναι αγράμματη, αλλά τελικά δεν το είπα…
Χωρίς να το ξέρει η ίδια, χωρίς να το μάθει ποτέ, προστάτευσα από τη μόνιμη κατάθλιψη μια κυρά που με πρόσβαλλε βάναυσα…
Έθεσα όμως στον εαυτό μου ένα ερώτημα:
Αν μια φιλόλογος, στην οποία μαθητεύουν γλωσσικά γενιές παιδιών, γράφει ανορθόγραφα και ασύντακτα Δελτία Τύπου στον Σύλλογο στον οποίο (και μπράβο της) παρέχει φιλανθρωπικά τις υπηρεσίες της… αν αυτή η καθηγήτρια έχει μια τόσο διεστραμμένη, όσο και αδιαπραγμάτευτη άποψη για την δημοσιογραφία, στην οποία πάντως δεν παραλείπει να καταφεύγει… τι είδους πολίτες θ’ αποφοιτήσουν από το Λύκειο; Ποια γνώμη για τους θεσμούς και τις λειτουργίες της Δημοκρατίας θα έχουν σχηματίσει, πριν καν τους γνωρίσουν; Να σκεφτώ και την ψήφο στα 17 που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις; Να τη σκεφτώ. Εν τέλει όμως, ποια συμπεριφορά θα επιφυλάσσουν – και ποιο ύφος – οι απόφοιτοι Λυκείου απέναντι σε όποιον δικαίως ή αδίκως διαμαρτύρονται;
Και αν, τέλος, είναι δίκαιο να υφίστανται οι δημοσιογράφοι την γενική κατακραυγή, επειδή διαμορφώνουν (όπως διαμορφώνουν) την Κοινή Γνώμη των ενηλίκων, πόση κατακραυγή άραγε θα ταίριαζε στους δασκάλους και τους καθηγητές που διαμορφώνουν (όπως διαμορφώνουν) τις τρυφερές συνειδήσεις των ανηλίκων;