Διάλεξα κι εγώ στρατόπεδο. Τι άλλο να έκανα;

Βιώνουμε ξανά την εποχή του εμφυλίου σπαραγμού (1946 – 1949) όταν ο πολίτης έπρεπε να διαλέξει στρατόπεδο. Από δω ή από κει.

Μιλώ για την εποχή που, αν δεν ήσουν με το ένα ιδεολογικό στρατόπεδο, στα μάτια των άλλων, ήσουν με το άλλο.

Μόνο που τότε τα στρατόπεδα ήταν δύο: Η δεξιά και η αριστερά.

Τώρα είναι πολλά.

Και αν δεν είσαι με το ένα, είσαι με κάποιο απ’ τ’ άλλα.

Στα μάτια όποιου ανήκει όντως σε κάποιο στρατόπεδο, είσαι σίγουρα με το μέρος του αντιπάλου του.

Ναι, αυτό που εμείς βιώνουμε στη μνημονιακή εποχή, είναι πολλαπλά χειρότερο από τότε, την εποχή του εμφυλίου.

Τώρα τα στρατόπεδα δεν είναι μόνο πολιτικά, είναι και θρησκευτικά. Αν δεν είσαι χριστιανός, είσαι άθεος. Και μη νομίσει κανείς ότι κάτι τέτοιο εντάσσεται στο γνωστό “άποψή σου, άποψή μου” (αξίωμα που, στο κάτω – κάτω υπαινίσσεται κι ένα δικαίωμα του ατόμου) όχι, αν δεν είσαι χριστιανός, είσαι βδέλυγμα, είσαι μίασμα, και αν, ως βδέλυγμα ή ως μίασμα, έχεις ελεύθερο επάγγελμα, “την κάνουν” οι πελάτες σου μόλις μάθουν “τι κουμάσι είσαι”.

Οι πεποιθήσεις σου στην Δημοκρατία μας ΔΕΝ αποτελούν ελεύθερες επιλογές. Ο μισθωτός και ο συνταξιούχος διασώζονται οικονομικά, όχι όμως και ο ελεύθερος επαγγελματίας, πολλώ δε μάλλον ο δημοσιογράφος.

Αλλ’ αυτό είναι μόνο η θρησκευτική εκδοχή του προβλήματος. Στην πολιτική του εκδοχή έχουμε… εξειδικεύσεις:

Αν δεν είσαι με το ΚΚΕ, είσαι με όλους τους άλλους, είσαι με τα δεκανίκια του καπιταλισμού και δε συμμαζεύεται…

Αν δεν είσαι με τον ΣΥΡΙΖΑ, είσαι Νεοδημοκράτης. Αν στη θέση της Νέας Δημοκρατίας που κυβερνά, ήταν το ΠαΣοΚ, δεν θα ήσουν Νεοδημοκράτης, αλλά Πασόκος. Έτσι πάει: Όποιος δεν είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι με αυτόν που κυβερνάει.

Αν δεν είσαι Νεοδημοκράτης, είσαι αριστερός ή κρυπτοαριστερός. Αν δεν είσαι δηλωμένα δικός τους, σημαίνει ότι δεν ανήκεις στα “δικά μας παιδιά”. Άμα είσαι ελεύθερος επαγγελματίας και δεις δουλειά από Υπηρεσία ή Δήμο που ελέγχεται από Νεοδημοκράτη, σφύρα μου…

Χειρότερο πάντως απ’ όλα τούτα, είναι η μαζική ψύχωση που γεννήθηκε στην πλατεία Συντάγματος το 2011 κι έμεινε από τότε στη δημόσια ζωή μας ως ομαδική ψύχωση: Αν είσαι δημοσιογράφος, είσαι καριόλης.

Η απέχθεια αυτή είναι χειρότερη από το να είσαι άθεος για τους χριστιανούς ή αντικομμουνιστής για το ΚΚΕ ή αριστερίλα για τους εθνικόφρονες.

Ναι, χειρότερο.

Κι επειδή τσακώθηκα αυτές τις μέρες με αγαπημένο φίλο στο messenger, αισθάνομαι πλέον την ανάγκη (και χωρίς πολλές – πολλές εξηγήσεις) να διαλέξω στρατόπεδο.

Είμαι από δω ή από κει;

Με τους δημοσιογραφιστές ή με τους αντιδημοσιογραφιστές;

Αντιγράφω τι έγραψαν δύο φίλοι μου, ώστε να είμαι συγκεκριμένος:

Ο πρώτος έγραψε:

“Ο φασισμός είναι τρυπωμένος στα τοπικά μέσα ενημέρωσης που σαπουνίζουν τ’ αρχίδια του κρατικού διαχειριστή, του παράγοντα, του βουλευτή, του δημάρχου, του ψωνισμένου πολιτευτή”.

Ο δεύτερος έγραψε:

“Ο ΛΟΓΟΣ των ΜΜΕ και των ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ, είναι απολύτως ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΣ. Αυτό είναι ΝΟΜΟΣ (κοινωνιολογικός). Τα «έργα και ημέραι» τους αποδεδειγμένα στο χρόνο. Αν τόσα χρόνια, δεν έχετε καταλάβει, τι ρόλο παίζουν τα ΜΜΕ, αν τόσα χρόνια, δεν έχετε αντιληφθεί την κοροϊδία των Πολιτικών (και τις τεχνικές της Εξουσίας) αν δεν έχετε πεισθεί ότι αυτά πάνε μαζί (ψέμα, προπαγάνδα, εξαπάτηση, χειραγώγηση) και εξακολουθείτε ακόμα να τους ακούτε, να τους πιστεύετε, να τους παπαγαλίζετε, να τους ακολουθείτε… τότε είστε λογι(στι)κά ευνουχισμένοι, νοητικά ανεπαρκείς (αυτό φαντάζομαι ότι το φαντάζεστε – αν δεν το κατανοείτε – ότι έτσι είναι) και κατά συνέπεια ψυχικά διαταραγμένοι. Δεν μπορείτε να κρίνετε. Κι από σας δεν δέχομαι καμία κριτική, πόσο μάλλον πειθαναγκασμό κι επιβολή”.

Έρχομαι τώρα εγώ και λέω:

Εντάξει, φίλοι. Έχετε δίκιο. Είναι όπως το λέτε.

Ότι με εξαιρείτε (και οι δυο) με στενοχωρεί διπλά. Γιατί ΔΕΝ είναι δικό μου το θέμα. Δεν είναι τόσο φτωχό το γραπτό μου για να μην το καταλαβαίνετε αυτό, αλλά το προσπερνώ…

Ότι με κατατάσσετε στους υπερασπιστές των λαμογιών είναι το θέμα μου. Ότι δεν καταλαβαίνω κάτι που καταλαβαίνετε, είναι το θέμα μου.

Άρα εγώ πρέπει να διαλέξω στρατόπεδο. Πρέπει ν’΄αποφασίσω να προσχωρήσω στο δικό σας ή να μείνω στο δικό μου.

Διαλέγω να μείνω στο δικό μου.

Που λέει ότι γράφετε μαλακίες. Να μην πω κάτι χειρότερο.

Για να ξεμπερδεύουμε λοιπόν:

Είμαι τυφλά με τους αφερέγγυους και τους πουλημένους. Είμαι “λογι(στι)κά ευνουχισμένος, νοητικά ανεπαρκής, και ψυχικά διαταραγμένος”.

Το δηλώνω φόρα – παρτίδα, για να μην έχει κανείς αμφιβολία.

Οπότε ξέρετε πού θα με βρείτε για να με κρεμάσετε. Ή να με στείλετε σε κάνα γκουλάγκ.

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top