Πόσο έντιμοι και ηθικοί, πόσο επαναστάτες άραγε, είναι εκείνοι που θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση για να γίνουν αυτοί κυβέρνηση στη θέση της κυβέρνησης που θα πέσει;
Στο κράτος που επαναστατούν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, ποια επανάσταση αδικημένων από το σύστημα μπορεί τάχα να γίνει ποτέ;
Τι μυαλό κουβαλάνε άραγε αυτοί που, ό,τι κάνει το δικό τους κόμμα, είναι καλό, και ό,τι κάνει το αντίπαλο κόμμα, είναι κακό;
Πόσο δυστυχείς είναι άραγε εκείνοι που, όποιος γύρω δεν συμφωνεί με τη γνώμη τους, πιστεύουν ότι υπηρετεί συμφέροντα του πολιτικού τους αντιπάλου;
Πόσο δυσώδες είναι άραγε το μυαλό τόσων πολλών γύρω μας που πιστεύουν ότι “όλοι γύρω τους είναι πληρωμένοι”;
Πόσο επικίνδυνοι για την κοινωνία είναι άραγε όσοι τους αρέσει να διδάσκουν, δεν τους αρέσει όμως καθόλου να διδάσκονται;
Πόσο άχρηστοι είναι άραγε εκείνοι που ξεχνούν τα ενενήντα εννιά καλά που έκαμες (και τα επαίνεσαν) αλλά σου έστησαν κρεμάλα, όταν είπες (ή έγραψες) ένα, μα ένα, που τους τσάντισε;
Πόσο μεγάλη ιδέα έχουν άραγε για τον εαυτό τους οι “άνθρωποι της διπλανής πόρτας” που πιστεύουν ακράδαντα ότι όλο το σύστημα συνωμοτεί νυχθημερόν για να τους κοροϊδέψει;
Πόσο φίλοι άραγε είναι οι φίλοι που θυμούνται τις ατυχείς στιγμές σου και όλα σου τα λάθη, δεν θυμούνται όμως ποτέ τίποτε ωραίο, κανένα σωστό;
Ποια δικαιώματα πρέπει να έχουν οι δημότες που – για να μη δώσουν το μικρό αντίτιμο στον εκδότη – βγάζουν φωτοτυπία την Τοπική Εφημερίδα για να τη διαβάσουν ή την κλέβουν από τον κουρέα;
Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να σας προσφερθεί η καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.Εντάξει