Σε άρθρο του στο liberal.gr ο γνωστός δημοσιογράφος Δημήτρης Καμπουράκης γράφει για την δεκαμελή παρέα της 26χρονης κόρης του:
“Όλα παιδιά της γειτονιάς και παλιοί συμμαθητές, σπουδαγμένα και με μυαλό. Πολυτεχνεία, οικονομικές σχολές, φυσικομαθηματικές, παιδαγωγικά. Από τους δέκα, μόνο η κόρη μου δουλεύει σε κανονική δουλειά, όλοι οι υπόλοιποι είναι είτε εντελώς άνεργοι, είτε ψευτοαπασχολούνται ως σερβιτόροι σε καφετέριες και ως πωλητές σε supermarkets με εργασία part time”, γράφει.
“Έχουν ήδη ψάξει όλα για δουλειά επί χρόνια. Έστειλαν βιογραφικά με το τσουβάλι, σε όποια δουλειά μπορεί κανείς να φανταστεί. Τίποτα. Έδωσαν δεκάδες συνεντεύξεις, καμιά δεν καρποφόρησε. Τώρα πια αμφισβητούν και την αξία του βιογραφικού και την σημασία της συνέντευξης”.
“Η έννοια της καριέρας όλο και σβήνει απ’ το μυαλό τους. Βλέπουν παλιότερους να βρίσκονται στην ίδια μοίρα μ’ αυτά και νεότερους να έρχονται να συνωστίζονται από πίσω τους. Δεν βλέπουν φως”.
“Παλιότερα σ’ αυτές τις ηλικίες άρχιζαν σιγά – σιγά τα σχέδια για να φτιάξουν οικογένειες. Τώρα αυτό δεν υπάρχει καν στον ορίζοντα”.
“Η πολιτική γι’ αυτά δεν υπάρχει. Είναι κάτι χειρότερο απ’ την χολέρα, κάτι μακρινό, βρώμικο και συλλήβδην ανήθικο”.
“Μετά το δημοψήφισμα (2015) όχι μόνο δεν ξαναμίλησαν για πολιτική, αλλά την σιχάθηκαν χειρότερα. Πλέον, δεν ελπίζουν τίποτα απ’ αυτήν και δεν θέλουν να έχουν σχέση μαζί της. Στις επόμενες εκλογές δεν ξέρω ούτε αν θα πάνε να ψηφίσουν, ούτε τι θα ψηφίσουν”.
Και καταλήγει ο Δημήτρης Καμπουράκης:
“Είναι παιδιά που βλέπουν την ζωή να περνά δίπλα τους δίχως να τα ακουμπά, είναι μια γενιά που βλέπει τα χρόνια να περνούν ερήμην της… Αν κάποιος πολιτικός θέλει να κάνει κάτι καλό για τούτο τον τόπο, ας δώσει λίγη έμπνευση και μία κάποια προοπτική σ’ αυτά τα άξια και άτυχα παιδιά”…
Λυπάμαι, αλλά θα διαφωνήσω με τον Δημήτρη Καμπουράκη.
Θα συμφωνήσω στην εικόνα που περιγράφει, δεν κάνει λάθος, διαφωνώ με το συμπέρασμα, θυμώνω εκεί που καλεί τον πολιτικό, ο οποίος “θέλει να κάνει κάτι καλό για τούτο τον τόπο” και του ζητά “να δώσει λίγη έμπνευση και μία κάποια προοπτική σ’ αυτά τα άξια και άτυχα παιδιά”…
Μου φαίνεται ότι, επιτέλους, εμείς οι παλιότεροι (της ηλικίας του Καμπουράκη) εμείς πρώτοι πρέπει να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Και να παραδεχτούμε τα βασικά:
Η γενιά της μεταπολίτευσης είχε βολευτεί όσο καμία προηγούμενη γενιά. Πέρασε καλά. Παρά τα μνημόνια που φρέναραν την κατάσταση, ακόμα σήμερα ζει καλά: Όχι με μισθούς, αλλά, πλέον, με συντάξεις. Λίγο ψαλιδισμένες, αλλά κραταιές.
Περίπου τρία εκατομμύρια είναι οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα σήμερα. Ένας στους τρεις κατοίκους αυτής της χώρας!
Είναι δε συνταξιούχοι με ιδιόκτητο σπίτι, εξοχικό και αυτοκίνητο, στην πλειονότητά τους.
Από τις συντάξεις τους (που δεν είναι πια όσο παχυλές ήταν μέχρι το 2010) ζουν οι άνεργοι στην πλειοψηφία τους γόνοι. Κατά κάποιο τρόπο είναι κι αυτοί βολεμένοι, άρρωστα βολεμένοι, δεν πεθαίνουν όμως της πείνας, ούτε είναι άστεγοι. Έχουν και αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις τους, να πάνε βόλτα με τη σχέση τους, ακόμα κι αν είναι μετρήσουν φραγκοδίφραγκα για μια πορτοκαλάδα στα δύο.
Το μόνο που έμαθαν, είναι να στέλνουν βιογραφικά. Και να περιμένουν κάτι που, φυσικά, δεν έρχεται.
Γιατί να ρθει;
Δεν πρέπει εδώ να μας διαφεύγει ότι έχουν όλη την άνεση να στέλνουν βιογραφικά. Εμείς, πριν την ευωχία και την κραιπάλη της μεταπολίτευσης (που σήμερα οι βολεμένοι ξεκοκαλίζουν την ουρά της) εμείς… δεν είχαμε καμία άνεση να στείλουμε βιογραφικό, πουθενά, ούτε να σπουδάσουμε, όπως σπούδασαν ετούτοι. Έπρεπε να βρούμε φαγητό για το σημερινό μεσημέρι και στέγη για το αποψινό βράδυ.
Γι’ αυτό και κάναμε όποια δουλειά τύχαινε μπροστά μας.
Κι όταν ήρθε ο καιρός “να τρώνε οι γύφτοι με χρυσά κουτάλια”, κάποιοι από μας, δεν ενέδωσαν…
Ζήσαμε στην εποχή που “έζωναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα”, όμως κάποιοι από μας είπαν ΟΧΙ, σαν εκείνο το ΟΧΙ που είπε ο λαός στον άξονα, το 1940…
Η διαφορά των γενεών είναι χαώδης.
Κι όμως ετούτη η γενιά, είπε την δική μας πουλημένη. Επειδή μια δράκα της δικής μας γενιάς, είχε αναρριχηθεί στην εξουσία.
Εν πάση περιπτώσει, εμείς είμαστε η γενιά που μεγαλώσαμε τα παιδιά μας “μη βρέξει και μη στάξει”.
Έτσι στερημένοι που ήμασταν εμείς, “τα δώσαμε όλα” στα παιδιά. Να μην πεινάσουν εκείνα όπως εμείς. Να μην πονέσουν. Αποτέλεσμα αυτής της άσοφης και ΜΗ αμφισβητούμενης πράξης: Τα παιδιά νόμισαν ότι όλα αυτά τ’ αγαθά που μπαίνουν στο σπίτι, κάποιος τα χρωστάει στο μπαμπά και τη μαμά, συνεπώς και σ’ εκείνα.
Έτσι γεννήθηκε ο δικαιωματισμός.
Αυτός που πήρε την εξουσία το 2015.
Δεν είπε ποτέ κανείς σε κανέναν ότι οι παχυλοί μισθοί του μπαμπά ή της μαμάς ή και των δύο… τα δανειζόταν η χώρα για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις σε αργόμισθους.
Δεν το είπε κανείς.
Κι έτσι γεννήθηκε η θεωρία ότι όλα όσα δικαιούνται τα παιδιά, κάποιος τα χρωστάει.
Ποιος;
Ο Φούφουτος.
Η Πολιτεία. Η Βουλή. Οι πολιτικοί που είναι στη Βουλή. Που τους ψηφίζουμε τους κιαρατάδες, όμως αυτοί “μας πουλάνε”.
Όταν οι πολιτικοί ομολόγησαν το 2010 “ως εδώ ήταν, δεν αντέχουμε άλλο”, έγιναν προδότες, Γερμανοτσολιάδες του κερατά.
Η θεωρία ότι “εγώ δεν έχω καμία υποχρέωση”, εκείνη η απατηλή ιδέα ότι “μου τα χρωστάνε οι πολιτικοί”, γεννήθηκε ακριβώς επειδή οι πολιτικοί μέχρι το 2010 τα έδιναν.
Αλλά ξαφνικά δε μπορούσαν να δώσουν.
Δε μπορούσαν να διορίσουν άλλο κόσμο, δε μπορούσαν να μοιράσουν κρατικές διαφημίσεις στα Μέσα Ενημέρωσης για να τους λιβανίζουν.
Και τα Μέσα Ενημέρωσης ξεσάλωσαν.
Τώρα, για τους προδομένους αυτούς νέους “η πολιτική δεν υπάρχει, είναι κάτι χειρότερο απ’ την χολέρα, κάτι μακρινό, βρώμικο και συλλήβδην ανήθικο”.
Ναι, είναι μια χαμένη γενιά.
Εμείς όμως τη χάσαμε. Δε χάθηκε μόνη της.
Πάθαμε τόσα και μυαλό δε βάλαμε. Ακόμα σήμερα “βαράμε το ίδιο βιολί”. Κι ο Δημήτρης Καμπουράκης κάνει έκκληση:
“Αν κάποιος πολιτικός θέλει να κάνει κάτι καλό για τούτο τον τόπο, ας δώσει λίγη έμπνευση και μία κάποια προοπτική σ’ αυτά τα άξια και άτυχα παιδιά”…
Ο πολιτικός;
Να δώσει έμπνευση;
Σ’ αυτά τα άξια και άτυχα παιδιά;
Ποια έμπνευση ρε φίλε;
Κι εγώ έχω παιδιά, δύο, στην ίδια ηλικία με την ηλικία της κόρης του Καμπουράκη. Κι εργάζονται.
Άρα έχω το δικαίωμα να ρωτήσω τον φίλτατο Καμπουράκη:
Εκείνη η ρημάδα η προσωπική ευθύνη που βόσκει;