Συγγραφική

Δεν είμαι της εξόδου στο μπαρ ή στην ταβέρνα και, γι’ αυτό, έψαχνα κάτι για να περνάω καλά τα βράδια. Δε μιλώ για τη νιότη, ούτε για τα παλιά. Ήταν αλλιώς τότε… Μιλώ για τα τελευταία χρόνια, ιδίως για τους τελευταίους μήνες, που όλοι ξέρετε πώς ήταν… Ούτε μιλώ για τα έκτακτα, μιλώ για τα […]

Δεν είμαι της εξόδου στο μπαρ ή στην ταβέρνα και, γι’ αυτό, έψαχνα κάτι για να περνάω καλά τα βράδια. Δε μιλώ για τη νιότη, ούτε για τα παλιά. Ήταν αλλιώς τότε… Μιλώ για τα τελευταία χρόνια, ιδίως για τους τελευταίους μήνες, που όλοι ξέρετε πώς ήταν… Ούτε μιλώ για τα έκτακτα, μιλώ για τα

Για να κατανοήσω (και τελικά ν’ απορρίψω) τον χριστιανισμό, έγινα χριστιανός. Για να κατανοήσω (και τελικά ν’ απορρίψω) τον κομμουνισμό, έγινα κομμουνιστής. Κι όσο ήμουν το ένα ή το άλλο, ακόμα κι όταν πήγα από το ένα άκρο στο άλλο, ήμουν ο καλύτερος χριστιανός, ο καλύτερος κομμουνιστής. Με τον ίδιο τρόπο που, όταν δούλεψα λαχανάς,

Νομίζω, έχουμε περάσει σε άλλη εποχή. Γνώρισμα της οποίας είναι ότι ο καθένας πιστεύει ό,τι θέλει να πιστέψει. Αλλ’ αυτό σημαίνει μόνο ένα πράμα: Ανικανότητα ανταλλαγής απόψεων, συνεπώς αδυναμία διαλόγου. Έλα όμως που η αδυναμία διαλόγου σημαίνει με τη σειρά της απομόνωση του ατόμου. Ο άνθρωπος εξορίζεται μέσα στον ίδιο του τον εαυτό. Αυτός ο

Πώς κρίνει ο κριτής τον κρινόμενο; Με ποια μέτρα τον μετράει, με ποια σταθμά τον ζυγίζει; Τον κρίνει προφανώς, με βάση τις μεγάλες ηθικές αρχές που άφησαν παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα οι σοφοί και οι δάσκαλοι. Οι άλλοι δάσκαλοι, όχι αυτοί του Σχολείου. Ναι, έτσι κρίνουμε τον καθένα! Τον κρίνουμε στην καθημερινότητά του, στην οικογένειά του,

Κάποιες νύχτες που βγαίνω στο μπαλκόνι να δω το στερέωμα, φαντάζομαι πώς θα ήταν η Ελλάδα, εάν δεν της προέκυπτε ο Μέγας Αλέξανδρος. Ή, μάλλον, πώς θα ήταν η Ελλάδα, αν ο Μέγας Αλέξανδρος που της προέκυψε, κατακτούσε την Ασία ως Αθηναϊκή Δημοκρατία και όχι ως Μακεδονική δυναστεία. Ναι, ξέρω, η Ιστορία δεν γράφεται με

Ο Νίκος Ξανθόπουλος δεν καταγράφηκε ποτέ ως μεγάλος ηθοποιός. Κι όμως ήταν ο πρωταγωνιστής του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου που “άφησε εποχή”, όσο κανένας άλλος. Τα εισιτήρια που έκοβαν οι ταινίες του ζαλίζουν σήμερα: 1. Ο “ταπεινός και καταφρονεμένος” (1968) έκοψε 309.462 εισιτήρια. 2. “Η καρδιά ενός αλήτη” (1968) έκοψε 385.313 εισιτήρια στις κινηματογραφικές αίθουσες. 3.

Από το 2013 και μετά, κάθε Φεβρουάριο προς το τέλος, προτού τελειώσει ο Μάρτιος, συμβαίνει κάθε χρόνο μία μέρα, ένα πρωί, που “μου μιλά” η κορομηλιά. Είναι απέναντι από την είσοδο του ισόγειου Γραφείου της “Αναγγελίας” και ανήκει σ’ ένα παλιό πέτρινο σπίτι, ο ιδιοκτήτης του οποίου ζούσε και πέθανε στην Αμερική. Έμαθαν οι φίλοι

29 Μαΐου. Η μέρα που δακρύζουν οι Ρωμιοί. Θρηνούν για την άλωση της Πόλης. Κάποιοι μάλιστα ονειρεύονται ακόμα. Λένε ότι θ’ αναστηθεί ο βασιλιάς, που θα τον λένε Κωνσταντίνο, θα είναι κι εξαδάκτυλος για “να πάρουμε την Πόλη και την Αγιασοφιά”. Δεν αρέσει σε κανέναν γύρω μου να το λέω αυτό, αλλά.. εδώ και καιρό…

Οι ξένες φυλές μας μάραναν! Οι αλλοδαποί που ξεκινούν “από του διαόλου τη μάνα” για να πάνε στην Ευρώπη περνώντας απ’ την Ελλάδα και, κάποιοι απ’ αυτούς, εγκλωβίζονται στον δικό μας τόπο, αλλοιώνοντας… ποιον; Τον πολιτισμό μας, λέει… Αυτοί οι απολίτιστοι μας μάραναν, ε; Οι άλλοι, οι δικοί μας, είναι πολιτισμένοι, ε; Πέφτω καμιά φορά