Για το πόσο παράλογος, πόσο παρανοϊκός είναι ο νέος νόμος για τον Περιφερειακό Τύπο, βγαίνει ανάγλυφα μες από την ανάλυση πολλών διατάξεών του. Εδώ θ’ αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα: Ο νέος νόμος απαιτεί 2 δημοσιογράφους και 2 εργαζόμενους για μια εβδομαδιαία εφημερίδα. Του Αγρινίου, ας πούμε. Αν μάλιστα ο νόμος ψηφιστεί στη Βουλή πριν από

Ασκούμε κριτική. Και καλά κάνουμε. Στη Δημοκρατία η κριτική αποτελεί βασική συνθήκη της κοινής ζωής. Το δημοφιλές εκείνο που λέει “μην κρίνετε ίνα μη κριθήτε” δεν ισχύει για το Δημοκρατικό πεδίο, αλλά για το θεολογικό. Να κρίνουμε λοιπόν. Γιατί να μην κρίνουμε. Ορμώμενοι όμως από πού; Από κάποια αρχή μάλλον, σε κάθε περίπτωση, με κάποια

Καλύτερα να το χωνέψουμε: Η ενημέρωση του λαού περνάει σιγά – σιγά στα χέρια γνωστών ή αγνώστων επενδυτών. Οι δημοσιογράφοι που κάποτε γίνονταν εκδότες, συντηρούσαν έτσι τη φύση της δημοσιογραφίας στα έντυπά τους, υποχρεώνονται να γίνουν εργαζόμενοι στους επενδυτές, με παχυλούς ή πενιχρούς μισθούς, αδιάφορο. Διαβάζεις τώρα τα άλλοτε κραταιά “Νέα”, το άλλοτε λόγιο “Βήμα”,

Τριάντα δύο (μέχρι τώρα) χρόνια στο κουρμπέτι, δημοσίευα τα κείμενά μου επώνυμα, πάντα επώνυμα. Φανατικά. Έλεγα ότι ο δημοσιογράφος πρέπει να πίνει το πικρό ποτήρι “άσπρο πάτο”, να πληρώνει το τίμημα της δουλειάς του, να το πληρώνει ολόκληρο. Μετά την αυτολογοκρισία όμως που, αισθανόμενος απειλή, επέβαλλα στον εαυτό μου κατεβάζοντας τον λογαριασμό μου στο facebook

Το άρθρο 191 του Ποινικού Κώδικα που ψήφισε στη Βουλή η κυβέρνηση Μητσοτάκη, προβλέπει πρόστιμο και φυλάκιση για όποιον “δημόσια ή μέσω του Διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις που είναι ικανές να προκαλέσουν ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες”. Ακούγεται καλό, μπορεί και τέλειο. Φανερά ή κρυφά, συμφωνούν με αυτό οι πάντες.