Παντολέων Φλωρόπουλος

Δε βλέπουμε ταινία. Είμαστε οι πρωταγωνιστές της ταινίας. Όλος ο πλανήτης είναι ένα πλατό. Οι άνθρωποι είναι ηθοποιοί. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους είναι κομπάρσοι. Τον σκηνοθέτη δεν ξέρουμε. Μοιάζει με Ρωμαϊκή αρένα. Ή μ’ ένα ρινγκ ελεύθερης πάλης, όπου όλοι είναι εναντίον όλων, χωρίς κανόνες. Μέσα σ’ αυτόν τον βούρκο της μαζικής επικοινωνίας (την […]

Μένω εκστατικός απέναντι σ’ αυτό το ιστορικό σύμπτωμα να… ξεσηκώνονται για τον ίδιο λόγο, ταυτόχρονα, η αριστερά και η Εκκλησία. Είναι μια γνωστική εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Το βασικό μοτίβο και των δύο (αντιπάλων μέχρι πρότινος) κοσμοθεωριών είναι ότι “μας λένε ψέματα”. Ποιοι; Μα, φυσικά, οι δημοσιογράφοι. Και οι δύο κοσμοθεάσεις συμφωνούν πια

“Η σφίξη βγάζει το λάδι”, λένε στο χωριό μου. Κι αυτό το ζόρι που τραβάμε τώρα, εδώ, με τον κορωνοϊό, βγάζει στην επιφάνεια όλα όσα οι “καλοί τρόποι” κρατούσαν κρυμμένα: Ψέματα κι αλήθειες. Κακά και καλά. Κανείς πια, ηγέτης ή ταγός, δε μπορεί να κρύψει τη γύμνια του. Μόνο οι ομορφιές μπορούν ακόμα και κρύβονται.

Έγραψα πολλές φορές για “το τέλος του ιστορικού κύκλου” που διανύουμε. Δεν έλειψαν εκείνοι που με κατηγόρησαν για εσχατολογία. Αγνοούσαν βέβαια ότι “για το τέλος της Ιστορίας” είχε μιλήσει και ο Φράνσις Φουκουγιάμα, το βιβλίο του οποίου τον έκαμε διάσημο. Αγνοούσαν επίσης ότι για “το τέλος του καπιταλισμού” μιλούσε και ο Κάρολος Μαρξ. Όσοι επιμένουν

Δε βλέπω, νομίζεις, πόσο αγαπάς την αλήθεια; Σκίζεσαι. Η αλήθεια είναι ότι “πετάς τη σκούφια σου” για την αλήθεια. Γι’ αυτό και, ως λαός, σε ποσοστό 92% παρακαλώ, απεχθάνεσαι τους δημοσιογράφους που ΔΕΝ σου λένε την αλήθεια. Η αλήθεια επίσης είναι ότι, ως λαός, “πιάνεις πουλιά στον αέρα”. Δε χρειάζεται να σου λένε την αλήθεια

Επειδή:α΄). Δε γίνεται να μιλάμε από το πρωί ως το βράδυ για τον κορονοϊό… θα λαλήσουμε…β΄). Δεν περνά η ώρα μέσα στο σπίτι και με κάτι πρέπει ν’ ασχοληθούμε…γ΄). Οι μεγάλες αλήθειες είναι πικρές, αλλά πρέπει να λέγονται……λέω να σας δώσω λίγη τροφή για σκέψη:Το θέμα μου έχει να κάνει με την ατέρμονη συζήτηση γύρω

Τελικά, ο κόσμος δεν αλλάζει με αγώνες, ούτε με ιδέες. Αν αλλάζει, χρειάζεται πολύ χρόνο για ν’ αποδώσει κάπως ο αγώνας, ίσως αιώνες. Όποιος θέλει (έχει και την ισχύ) να επιταχύνει την αλλαγή του κόσμου, ακόμα καλύτερα δε, όποιος θέλει (έχει και την ισχύ) ν’ αλλάξει τον κόσμο σε μία μέρα, οργανώνει την επίθεση στους

“Μέχρι πριν λίγες μέρες ήμουν ευλογημένος”, είπε ένα θύμα του κορωνοϊού στο Τηλεοπτικό Δελτίο. “Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει”… Εδώ και λίγες μέρες δεν είναι πια ευλογημένος. Ο Θεός ήρε την ευλογία Του. Με τον ίδιο τρόπο την ήρε και από κείνους που πήγαν στα Ιεροσόλυμα. Κανείς όμως δεν παύει να εναποθέτει στο Θεό

Θυμάμαι έναν διάλογο μ’ ένα φίλο: “Γιατί δεν το γράφεις αυτό;”, είπε. “Μα, το έγραψα”. Δεν έδωσε βάση στην απάντησή μου. Μετά από λίγη ώρα, είχαμε πάει σε άλλο θέμα και ξαναείπε: “Αυτό γιατί δεν το γράφεις;”. “Μα το έγραψα κι αυτό”, απάντησα, κάνοντας ότι δεν κατάλαβα που αγνόησε την προηγούμενη απάντησή μου. Πάλι δεν

Μου έλεγες, φίλε, ότι “το παιγνίδι το κέρδισαν, είμαστε χαμένοι”. Δε μπορούσα να σε πείσω για το αντίθετο. Είχες επιχειρήματα. Έλεγες “κοίτα πόσο δυνατοί είναι, δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα εναντίον τους”. Κι εγώ σου έλεγα, χρόνια τώρα: “Όχι δεν είναι δυνατοί. Αν ήταν, θα τα είχαν πάρει όλα ήδη. Ότι παλεύουν για να γονατίσουν