Τα θέματα που απασχολούν την σκέψη μας μέσα στη μέρα, είναι ένα, δύο, το πολύ τρία. Είναι τα θέματα που “παίζουν” τα κανάλια και τα μεγάλα sites.
Όμως αυτό σημαίνει ότι ΔΕΝ μας απασχολούν τ’ άλλα. Δεν έχουν χώρο ούτε στη σκέψη μας, ούτε στο αίσθημά μας, άρα ούτε στην λογική μας.
Επί των δύο, τριών αυτών θεμάτων η “συζήτηση” στο internet “δίνει και παίρνει”. Που πρακτικά σημαίνει τα εξής:
α΄). Συζητούνται πληθωριστικά τα δύο ή τρία θέματα που βάζει η τηλεόραση, απωθούνται όμως από τον δημόσιο διάλογο ΟΛΑ τ’ άλλα θέματα που είναι πολλά και σοβαρά. Απωθούνται, μόνο και μόνο επειδή δεν απασχολούν ποτέ το τηλεοπτικό Δελτίο Ειδήσεων.
β΄). Ότι δεν απασχολούν το τηλεοπτικό Δελτίο Ειδήσεων, δεν σημαίνει ότι φταίει η… Σία Κοσιώνη, επειδή είναι σύζυγος του γιου της Ντόρας. Φταίει ότι οι επιστημονικές έρευνες αποτυπώνουν με ακρίβεια τις προτιμήσεις του λαού, δηλαδή τις δικές μας, άρα το τηλεοπτικό Δελτίο ευθυγραμμίζεται με την δική ΜΑΣ βούληση, όχι με την βούληση της Σίας Κοσιώνη.
γ΄). Στο τηλεοπτικό Δελτίο συζητούνται μόνο τα “εμπορικά” θέματα. Κι “εμπορικά” είναι μόνο τα θέματα που έχουν “αίμα και σπέρμα”. Αυτά θέλει ο λαός, αυτά δίνουν τα “βοθροκάναλα”. Τα “άλλα” θέματα, δεν ενδιαφέρουν κανέναν, ακόμα κι αν η αλήθεια βρίσκεται σε αυτά. Το εξωφρενικό είναι ότι αυτοί που φωνάζουν για την αλήθεια (την οποία, υποτίθεται, ΔΕΝ λένε οι δημοσιογράφοι, είναι οι ίδιοι που την απορρίπτουν, όταν οι δημοσιογράφοι τη λένε…
δ΄). Στο facebook συζητούνται από τη μάζα τα θέματα που – βάσει των σφυγμομετρήσεων – επιλέγει κάποιος άγνωστος Χ σ’ ένα Γραφείο, κάπου, για να μάθουμε και, κατά συνέπεια, να συζητήσουμε εμείς. Είναι αυτός που βάζει την ατζέντα της καθημερινής μας συζήτησης. Σ’ αυτόν δίνουμε κάθε μέρα την ανεξέλεγκτη εξουσία να μπαίνει στο μυαλό μας και να κάνει ό,τι θέλει, να ερμηνεύει κατά το δοκούν “τι θέλει ο λαός”… Κι εμείς, στο τέλος, αν και τον βρίζουμε από το πρωί ως το βράδυ, στην πραγματικότητα κάνουμε ό,τι θέλει αυτός, χωρίς να παίρνουμε χαμπάρι τι γίνεται. Είμαστε έρμαια των δικών του επιλογών.
ε΄). Με άλλα λόγια, δίνουμε ΕΜΕΙΣ την εξουσία σε κάποιον ρεμπεσκέ του παρασκηνίου να κάνει κυρίαρχα τα θέματα που είναι χρήσιμα σε αυτόν, και “να πνίγει” τα θέματα που θα ήταν χρήσιμα στο λαό. Με τον τρόπο αυτό έγιναν κυρίαρχες ιδέες στη μάζα τα συνθήματα που έριξαν συνωμότες κάθε λογής. Ένα από αυτά τα συνθήματα που έγινε ιδεοληπτική νεύρωση του λαού, είναι το – χουντικής εμπνεύσεως – “αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι”.
στ΄). Αν ο δημοσιογράφος στο blog του (και όχι στο Μέσο Ενημέρωσης που, υποτίθεται, υπακούει σε αφεντικά) επιλέξει να σχολιάσει άλλα θέματα εκτός από τα δύο ή τρία θέματα της φεϊσμπουκικής ατζέντας, θα τον διαβάσουν ελάχιστοι. Είναι όμως επαγγελματίας, χρειάζεται κοινό, με την απήχηση που έχει στο κοινό βγάζει το ψωμί του, οπότε παύει κι αυτός να σχολιάζει θέματα που δεν ενδιαφέρουν κανέναν, επιδίδεται αναγκαστικά στον σχολιασμό των δύο ή τριών θεμάτων της ατζέντας… Έτσι όμως τροφοδοτείται η μαζική στρέβλωση, χάνεται η θεματική βιοποικιλότητα της καθημερινότητας. Η κοινωνία μας από πολυδιάστατη που είναι στην φυσική της εκδοχή, μετατρέπεται άρδην σε μονοδιάστατη, οπότε δίνει σε όλους την εντύπωση της αφύσικης κατάστασης, αν όχι της τρέλας, βγαίνει στην οθόνη του νου σαν μια γωνιά της κόλασης.
ζ΄). Η κατάσταση που διαμορφώθηκε τώρα στην κοινωνία, ενισχύει περαιτέρω τις στρεβλές ενασχολήσεις όλων, με αποτέλεσμα να στραγγαλίζεται εννοιολογικά η καθημερινότητα των ανθρώπων. Όλοι ζουν πλέον σε ένα μαζικό ψέμα, σε μια συλλογική αυταπάτη. Οι αξίες γυρίζουν ανάποδα. Οι έννοιες αντιστρέφονται. Ο Εωσφόρος (αυτός που φέρνει την αυγή) γίνεται σατανάς (αυτός που φέρνει το σκοτάδι).
η΄). Οι δημοσιογράφοι και οι συγγραφείς που δημοσιογραφικά και συγγραφικά ασχολούνται με θέματα άλλα (θέματα που δεν ενδιαφέρουν τους πολλούς) βυθίζονται στην γενική απαξία και σιγά – σιγά αποχωρούν από τη σκηνή. Αν δεν φύγουν (αν δεν πρέπει ή δεν μπορούν να φύγουν) το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα, “να σκύψουν κεφάλι”…
Συμπέρασμα:
Η απόδραση από την καθημερινή κόλαση που ζούμε, ποτέ δεν θα έρθει με αλλαγή κυβέρνησης. Άρα ο πολιτικός διάλογος κυβέρνησης και αντιπολίτευσης αφορά μόνο εκείνους που τρώνε από τη μία ή την άλλη εξουσία. Εμάς ΔΕΝ μας αφορά, δεν αφορά ούτε το πνεύμα μας, ούτε τη ζωή μας. Ή, για να είμαστε ακριβείς, μας αφορά σε ένα πολύ μικρό ποσοστό της καθημερινότητάς μας, όσο επικαλύπτει την αναγκαστική και αναπόφευκτη σχέση μας με την Διοίκηση.
Εκείνο που αφορά εμάς ως υπάρξεις, είναι όλα τ’ άλλα, είναι εκείνα που ΔΕΝ εμφανίζονται στον δημόσιο διάλογο. Είναι εκείνα που απασχολούν μικρές Κοινότητες Ανθρώπων με διάσπαρτα μέλη σε όλη την Ελλάδα, εν τέλει δε, σε όλον τον κόσμο.
Αυτές οι μικρές Κοινότητες συγκοινωνούν μόνο με τη μουσική και τη λογοτεχνία. Για να το πω κάπως – και συμπαθάτε με – ο συνεκτικός ιστός αυτών των διάσπαρτων μέσα στο πλήθος ανθρώπων ΔΕΝ χρειάζεται να διατυπωθεί εδώ. Αν διατυπωθεί εδώ, θα είναι σα να πετάς ένα κομμάτι κρέας στα σκυλιά. Διατυπώνεται όμως αφανώς και αθορύβως στις συναντήσεις των πυρακτωμένων ψυχών. Είναι εδώ. Και θα είναι πάντα εδώ μέχρι να φύγει αυτή η αβάσταχτη μπίχλα από την ανθρωπότητα.