Κάθε μέρα “συζητιούνται” εξαντλητικά στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τρία, τέσσερα, το πολύ πέντε, θέματα, όχι έξι.
Επί των πέντε αυτών καθημερινών θεμάτων αποφαίνονται άπαντες. Με γνώμη και άποψη.
Στον παλλαϊκό αυτόν σχολιασμό (που δεν διαφέρει από γύφτικο πανηγύρι) δε μένει τίποτε όρθιο. Ισοπεδώνονται τα πάντα.
Κάθε βδομάδα τα πέντε κυρίαρχα θέματα αλλάζουν. Όχι όλα μαζί. Ένα κάθε μέρα αντικαθίσταται με το επόμενο. Κάτι σαν ποδοσφαιρικό rotation. Είναι ζήτημα τακτικής…
Για την εξόφθαλμη αυτή πραγματικότητα είναι ανυποψίαστοι άπαντες.
Ότι υπαγορεύεται από μια ανάγκη του συστήματος, ότι καθοδηγείται από όργανα του συστήματος, ότι ελέγχει την Κοινή Γνώμη, ότι συνιστά μια κατήχηση, ότι εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες, δεν περνάει από κανενός το μυαλό.
Κι ενώ η αποφυγή της είναι εύκολη, δεν διανοείται κανείς να εντάξει στη ζωή του μια απόδραση από την μαζική αυτή χειραγώγηση.
Τούτο σημαίνει ότι η μάζα σκέφτεται με ΕΝΑ μυαλό. Σημαίνει επίσης ότι το ΕΝΑ μυαλό της μάζας εύκολα πάει εκεί που του λένε κι εύκολα φεύγει από κει που οι αποπάνω δεν θέλουν να μείνει.
Ότι η πεντάστερη αυτή και δοτή άνωθεν θεματολογία απωθεί μια άλλη θεματολογία (ωφέλιμη, χρήσιμη, αναγκαία) δεν περνάει από κανενός το μυαλό. Οι πολίτες συζητούν για το… (άντε να μην πω τι…) δεν συζητούν όμως ποτέ για το πρόβλημα του κλάδου τους, ας πούμε. Γράφω ας πούμε για τα πορτοκάλια που μένουν απούλητα στα περιβόλια και δεν συγκινείται κανείς…. Την ίδια στιγμή που συγκινούνται όλοι με… (άντε να μην πω τι…)…
Κι όμως… όλος αυτός ο κόσμος που του διαφεύγουν όλα αυτά, που αγνοεί ακόμα και τα βασικά, όλος αυτός ο πληθυσμός έχει άποψη για το τι είναι και πώς θα έπρεπε να ασκείται η δημοσιογραφία.
“Το σκίζεις το παλιόβρακο ή δεν το σκίζεις;”….
Για να μην πολυλογούμε…
Ο πολίτης που επιτρέπει στον εαυτό του να κουρδίζεται, με άλλα λόγια, να προγραμματίζεται από την τηλεοπτική και την φεϊσμπουκική ατζέντα της ημέρας, είναι έρμαιο των χεριών που παίζουν μαριονέτες.
Ο πολίτης που καταγγέλλει κάθε μέρα τα Μέσα Ενημέρωσης ότι του λένε ψέματα, ότι τον παραπλανούν οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι κλπ, δεν έχει καμία αντικειμενική γνώση για τον κόσμο. Ο πολίτης αυτός είναι “μια μαζόχα” που του αρέσει ο πόνος από το μαστίγιο.
Διότι είναι απλό:
Μπορεί να κλείσει την τηλεόραση και να μη βλέπει. Μπορεί να πίνει τον καφέ του χωρίς να παίζει στο κινητό. Μπορεί να χρησιμοποιήσει το διαδίκτυο για ένα σωρό άλλα πράματα, χωρίς να βυθίζεται στην θεματολογία που τον κάνει πιόνι μας αόρατης κομματικής δύναμης.
Ο πολίτης σήμερα έχει την δυνατότητα να ενημερωθεί όσο ποτέ άλλοτε. Μπορεί να ξέρει περισσότερα από τον πολίτη οποιασδήποτε άλλης εποχής. Αρκεί να ΜΗΝ επιτρέπει στον εαυτό του να κουρδίζεται από τους σκοτεινούς διαχειριστές της μαζικής επικοινωνίας.
Ότι χρησιμοποιούν τα Μέσα Ενημέρωσης οι σκοτεινοί διαχειριστές της μαζικής επικοινωνίας, είναι αλήθεια. Όμως αυτό ΔΕΝ προσδιορίζει ούτε τα Μέσα Ενημέρωσης, ΟΥΤΕ τους δημοσιογράφους που εργάζονται σε αυτά. Είναι σα να λέμε ότι ο σκηνοθέτης που κάνει σεξουαλική παρενόχληση στον ηθοποιό του, δεν είναι ένοχος. Ένοχος είναι το θύμα του, ο ηθοποιός που υπέστη την σεξουαλική παρενόχληση.
Ναι, τόσο ανάποδα σκέφτεται αυτός που λέει με γεμάτο στόμα ότι “οι δημοσιογράφοι είναι πουλημένοι”. Ναι, τόσο ηλίθιος φαίνεται στα μάτια εκείνου που κατανόησε τη ζωή γύρω του.