Όσο ασχολούνται “αυτοί” με την πολιτική, δεν ασχολούνται “οι άλλοι”. Οπότε βγαίνει το κυρίαρχο συμπέρασμα ότι… “αυτή είναι η πολιτική”.
Όχι, δεν είναι αυτή η πολιτική. Ό,τι κάνουν “αυτοί” δεν είναι πολιτική, αλλά ένα αντίγραφο της πολιτικής, μία κόπια, ένα κακέκτυπο της πολιτικής, μια πιθηκιά, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.
Η πολιτική δεν είναι επιστήμη, αλλά τέχνη, και μάλιστα, επίκτητη τέχνη. Αποτέλεσμα μακράς άσκησης του ατόμου με τα κοινά. Γι’ αυτό και τα πολιτικά αξιώματα θα ήταν ορθόν να δίδονται στους έμπειρους και όχι στους άπειρους, όσα διπλώματα και αν έχουν κρεμασμένα στον τοίχο τους, όσο λαμπροί κι αν είναι ως επιστήμονες.
Άλλωστε αποδεικνύονται καλοί στην πολιτική άνθρωποι του λαού, χωρίς πτυχία, εν αντιθέσει με τους επιστήμονες που καλούνται να δώσουν τα φώτα τους στα δημόσια πόστα και τα κάνουν μπάχαλο. Να θυμηθούμε τον περίφημο γλωσσολόγο Γεώργιο Μπαμπινιώτη που κλήθηκε αξιοκρατικά το 2012 ως ο καλύτερος γνώστης και “τά’ καμε θάλασσα” ως Υπουργός Παιδείας μέσα στις εβδομήντα μέρες που έμεινε στο πόστο αυτό…
Άλλο κραυγαλέο παράδειγμα: Οι οικονομολόγοι! Κανένας οικονομολόγος, ακόμα κι αν ήταν “φίρμα” στο Πανεπιστήμιο που δίδασκε, δεν πέτυχε σε δημόσιο αξίωμα. Κανένας!
Ναι, οι σπουδαγμένοι, “με πλάκα τα γαλόνια”, με πτυχία και περγαμηνές, αποτυγχάνουν σε βαθμό κακουργήματος. Για να μην πούμε ότι στην πλειοψηφία τους – από τα φοιτητικά χρόνια τους ακόμα – έχουν ενταχθεί σε Ελιτίστικες Σχολές Σκέψης ή Λέσχες, με μοναδικό κίνητρο και σκοπό την προσωπική τους ανέλιξη.
Η τεχνοκρατική αντίληψη της πολιτικής που επικράτησε στις μέρες μας, σκότωσε την πολιτική, αλλά σκοτώνοντας την πολιτική, σκοτώνεις την κοινωνία.
Να μην το αναλύσουμε πολύ – σε τέτοιους καιρούς κανείς δεν έχει όρεξη ν’ ασχολείται με τέτοια… “θεωρητικά” θέματα – να περιοριστούμε καλύτερα στην ανάγκη για μια επανεκκίνηση της πολιτικής. Η οποία προφανώς ΔΕ μπορεί να γίνει μέσα στα υπάρχοντα κόμματα. Εδώ που τα λέμε, ούτε στα υπό ίδρυση μπορεί να γίνει, για τον απλούστατο λόγο ότι, ως φαίνεται, με τα ίδια υλικά θα ιδρυθούν, όχι με άλλα.
Για την ίδρυση ενός πραγματικά νέου (και ριζοσπαστικού) κόμματος, χρειαζόμαστε “άλλα υλικά”, όχι ετούτα. Η Ελληνική κοινωνία, ο κόσμος όλος, χρειάζεται μια νέα συλλογική ιδέα, μια νέα αντίληψη για τη Δημοκρατία. Είναι ιστορική αναγκαιότητα.
Η συζήτηση έχει αρχίσει, διεθνώς, δεν πήρε όμως ακόμα κάποια σοβαρή κατεύθυνση.
Προς το παρόν, οι “ψαγμένοι” και οι νουνεχείς είπαν στον εαυτό τους ότι επιβάλλεται, κατά πρώτον, ν’ απορρίψουν τα τρέχοντα κομματικά σχήματα, να τα ρίξουν στον κάλαθο των αχρήστων, αλλά ταυτόχρονα – παιδεύοντας τον εαυτό τους με διαρκείς αναζητήσεις – περιμένουν την Ιστορική στιγμή που – νομοτελειακά – θα κάνει έντονη την παρουσία της “η άλλη λογική των πραγμάτων”, η νέα λογική του Ανθρώπου, ο νέος Ουμανισμός, που θα είναι στην ουσία του η κοινή συνισταμένη των ατομικών και λογίων αναζητήσεων που γίνονται ήδη όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στον κόσμο όλο.