Ναι, ξέρω. Αν πεις σ’ έναν Τούρκο ότι, φυλετικά, μπορεί να είναι εξισλαμισμένος Έλληνας, μπορεί και να σου πάρει το κεφάλι.
Αν πεις σ’ έναν Έλληνα ότι, φυλετικά, μπορεί να είναι Σλάβος, μπορεί και να σε φάει ζωντανό. Αν του πεις ότι, θρησκευτικά, μπορεί να είναι ένας εκχριστιανισμένος παγανιστής, μπορεί και να σε σταυρώσει σαν το Χριστό.
Αν πεις στον Ρωμιό ότι, φυλετικά, μπορεί να ΜΗΝ είναι τέκνο “των αρχαίων ημών προγόνων”, θα γίνει “της μουρλής”.
Σε γενικές γραμμές, κανείς δεν αντέχει να του χαλάσεις τη μόστρα.
Αν πεις στους σύγχρονους Έλληνες ότι από τα 11 εκατομμύρια των κατοίκων της Ελλάδας και από τα 9 εκατομμύρια των αποδήμων ελάχιστοι είναι απευθείας απόγονοι του Περικλή και του Λεωνίδα, κι ούτε τους ξέρει κανείς, μπορεί και να σε ρίξουν εις την πυράν.
Αν πεις στους σύγχρονους Έλληνες ότι δεν έχει καμία σημασία να κατάγεσαι ή να μην κατάγεσαι από τους αρχαίους ημών προγόνους, έχει όμως σημασία να ζεις Ελληνικά, όπως εκείνοι δίδαξαν την ανθρωπότητα όλη, μπορεί και να σου κόψουν την “καλημέρα”.
Οι τσιχλοειδείς συζητήσεις που γίνονται στο διαδίκτυο, δεν οδηγούν φυσικά πουθενά. Ίσως να μένει κάτι, κάπου, σε κάποιον, αλλά δεν καταγράφεται, ούτε το μαθαίνει κανείς ποτέ, μπορεί στο τέλος να χάνεται κιόλας.
Αλλά, λες (μεταφυσικά, είν’ αλήθεια) ότι θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και θα συναντηθούν σ’ έναν τόπο, την ίδια μέρα, τα διάσπαρτα καλά που έσπειρε ο ένας κι ο άλλος σοφός στην διάρκεια της ιστορίας κι εσύ δεν αμέλησες να κρατήσεις όσα μπόρεσες ζωντανά… Και, τότε, όλα μαζί τα διαμάντια που διασώθηκαν θαμμένα στη λάσπη, θα καταυγάσουν.
Μ’ αυτή την (μεταφυσική, ξαναλέω) πίστη, ζω. Και είναι η μόνη πίστη που βρήκα να λειτουργεί αρμονικά, χωρίς να μολύνει τη σκέψη, το λόγο, την πράξη, χωρίς να τη στρέφει ενάντια σε κάποιον ή κάτι.
Αυτό που έχει πρωτεύουσα σημασία, είναι ο Άνθρωπος και όχι ο απόγονος του Μιλτιάδη ή του Μεγαλέξανδρου.
Αν τώρα υπάρχουν όντα που σφετερίζονται τη μορφή του ανθρώπου και διεκδικούν ίσα δικαιώματα με αυτόν, από κάτω τους όμως είναι τέρατα, λύκοι με προβιά αρνιού, ναι, είναι θέμα. Είναι το μόνο θέμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί. Δεν είναι όμως θέμα ημών, στην ταυτότητα των οποίων αναγράφεται “υπηκοότης Ελληνική”, αλλά όλων των ανθρώπων, όλων των φυλών, όπου γης.
Και, αν, με βάση το οικουμενικό αυτό κριτήριο, είναι να φτιάξουμε ένα αληθινό Ελληνικό κράτος, για το οποίο θα ήμασταν περήφανοι, θα ήταν μεν στον τόπο αυτό, καθώς ήταν παλιά, πριν από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα (δεν υπήρξε κατακλυσμός του Νώε, που ξέρεις) αυτό το κράτος όμως δεν θα ήταν με τους σημερινούς πολιτικούς, ούτε καν με τους σημερινούς κατοίκους. Διότι κανείς – όσο κι αν ακούγεται αφοριστικό αυτό το “κανείς” – λέω, κανείς σ’ αυτή τη χώρα δεν ζει Ελληνικά. Ούτε αυτός που μένει εδώ “πάππου προς πάππου”, ούτε αυτός που μπαίνει στη χώρα ακάλεστος, και με απαίτηση μάλιστα για δικαιώματα και παροχές που δεν έχουμε ούτε καν εμείς…
Πραγματικός Ελληνισμός είναι η στάση ζωής του Ανθρώπου, η αρετή δηλαδή, όπως το είχε ορίσει άλλωστε και ο Μέγας Αλέξανδρος, άρα η Ελληνοσύνη, σε αντιδιαστολή με την (αλλοπρόσαλλη σημειωτέον και υστερική) Ρωμιοσύνη, δεν αφορά ετούτο ή το άλλο κράτος, αλλά την ανθρωπότητα. Σ’ αυτό άλλωστε συνίσταται και ο κοσμοπολιτισμός του Ελληνικού πνεύματος.
Κι επειδή πολλοί, όταν ακούνε για Ελληνισμό, πάει το μυαλό τους στη Σαλαμίνα ή τις Θερμοπύλες, φοράνε και τις περικεφαλαίες, να εξηγήσω ότι ΔΕΝ εννοώ αυτόν τον (ένδοξο φυσικά) Ελληνισμό, ούτε τους Πελασγούς, ούτε τους Μυκηναίους εννοώ, καθώς υπέθετε προ ημερών ένας φίλος. Δεν υπήρξα ποτέ προγονόπληκτος. Εννοώ την Ελληνοσύνη που διασώθηκε στον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και αγωνίστηκε να ξαναβρεί τα βήματά της μετά την φυσιολογική κατάρρευση του πολιτισμού της, εννοώ την προϊστορική Ελληνοσύνη, εκείνη που προηγήθηκε του κατακλυσμού και είναι ζωντανή ακόμα στους μύθους, πολύ όμως περισσότερο εννοώ την διαχρονική Ελληνοσύνη, αυτή που αναπνέει πάντα, βεβαίως και σήμερα, σύγχρονα, εκείνη που φωτίζει τα μυαλά διάσπαρτων ατόμων ανά τον κόσμο, και, κάποτε, η Γνώση θα τα συνδέσει όλα αυτά μ’ ένα φωτεινό δίχτυ, σαν περιδέραιο στο λαιμό της Αφροδίτης.
Αυτό, κύριε, εννοώ, όταν λέω Ελληνοσύνη. Εσύ όμως, αγνοώντας τα βασικά, μιλάς για άλλα, ποταπά, σαν εκείνα που ξέρεις…
Ένα έχω να πω: Υπάρχουν πράγματα που δε φρόντισες να μάθεις. Αν κάποια μέρα το κάνεις, θα μπορέσουμε να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι και, πίνοντας κρασί, θα τραγουδήσουμε μαζί “του Κίτσου η μάνα κάθονταν στην άκρη στο ποτάμι”…