“Άλλα είναι τ’ άλλα κι άλλα της Παρασκευής το γάλα”

Θαύμαζα και θαυμάζω έναν συνομήλικό μου ηθοποιό. Τον ξέρω από παιδί. Το ταλέντο του στην υποκριτική αναμφισβήτητο, ισάξιο των καλύτερων και των ενδοξότερων ηθοποιών που έλαμψαν κατά καιρούς για το μοναδικό τους ταλέντο.

Παρ’ όλα αυτά δεν είναι γνωστός στο ευρύ κοινό. Τέσσερις δεκαετίες θητεύει στο θέατρο, αλλά πάντα σε δεύτερους και τρίτους ρόλους. Πρωταγωνιστής ποτέ. Έμεινε για πάντα ηθοποιός του μεροκάματου.

Τρώγαμε στο σπίτι μου κάποτε και “μας είχε ξεράνει στο γέλιο” μιμούμενος τον αείμνηστο πατέρα του που φώναζε στην παιγνιδιάρα γάτα του να κάτσει καλά…

Τύφλα να έχουν οι κωμικοί ηθοποιοί που είναι φίρμες!

Κι αφού δε μπορούσαμε να γελάσουμε άλλο με την αυτοσχέδια κωμωδία του, ρώτησα:

“Πες μου, φίλε, γιατί δεν είσαι φίρμα”;

Κοίταξε γύρω, σα να τον παρακολουθούσαν, και μου απάντησε ψιθυριστά για να μην τον ακούσουν οι άλλοι:

“Δεν ήμουν γκέι”.

Το σκέφτομαι αυτό συχνά. Το μεταφέρω και σε άλλα. Διότι, ανιχνεύοντας επίμονα τους κανόνες που ισχύουν για την καριέρα στο θέατρο ή στον σινεμά, στο τραγούδι ή στη μουσική, στην ποίηση, αλλά και στην δημοσιογραφία και στην πολιτική, από δική μου γνώση, αλλά κι από γνώση άλλων, βγαίνει ότι ο έντιμος και ο αξιοπρεπής, όσο ταλαντούχος κι αν είναι, ακόμα κι αν κάνει αριστουργήματα, σε όποιον τομέα κι αν δρα, δυναστεύεται από την κυρίαρχη ελίτ του κλάδου του. Και όταν λέμε “δυναστεύεται”, εννοούμε ξεκάθαρα την σχέση αφέντη – δούλου. Αυτή η σκλαβιά του καθημερινού ανθρώπου, ημών των ιδίων, είναι χειρότερη από την σκλαβιά που γνώρισε ο Έλληνας από τον Τούρκο.

Αν η κυρίαρχη ελίτ του κλάδου ανήκει στην κοινότητα των γκέι, “την έβαψε” ο στρέιτ ή το αντίστροφο. Αυτός είναι ο κανόνας. Γιατί όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι χειραγωγούνται από την κυρίαρχη ελίτ, από τα “ονόματα της πρώτης γραμμής”.

Είναι μια αφανής δικτατορία μέσα στην εικονική μας Δημοκρατία.

Κατά τ’ άλλα όμως, όλοι επικαλούνται την αληθινή Δημοκρατία ως αφετηρία της φιλοσοφίας και της πρακτικής τους. Βέεεεβαια…

Στην πραγματικότητα όλοι οι κλάδοι έχουν τ’ αφεντικά τους. Μπορείς να τους πεις και νταβατζήδες. Οι δε νταβατζήδες (όλων των κλάδων) έχουν τις ορντινάντσες τους. Που κάνουν τη βρώμικη δουλειά για τη χάρη των “ανωτέρων¨… Το υποσύστημα που αντιπροσωπεύει κάθε κλάδος, είναι μια αυτοτροφοδοτούμενη πυραμίδα.

Λοιπόν, στον κόσμο μας, για να γίνεις φιρμάτος, πρέπει “να περάσεις από κρεβάτι”. Είτε είσαι ηθοποιός, είτε τραγουδιστής, είτε ποιητής, είτε δημοσιογράφος, είτε πολιτικός. Ό,τι…

Το “κρεβάτι” έχει πολλές έννοιες και άλλες τόσες εφαρμογές. Δεν είναι πάντα σεξουαλικού περιεχομένου. Μην κοιτάτε που έχει πέραση το πιπεράτο…

Καμία όμως εφαρμογή του “κρεβατιού” δεν διαφέρει από την άλλη. Ο μηχανισμός είναι σε όλες τις περιπτώσεις ίδιος.

Αυτό είναι το τυραννικό καθεστώς που μας διοικεί, δεν είναι η Δημοκρατία που λένε… Μπορεί να μην είναι δικτατορία των γαλονάδων, είναι όμως “δικτατορία των τεράτων”. Αυτή είναι η αφανής εξουσία που κάνει την ορατή να φαντάζει απλό παιγνιδάκι…

Ναι, το “κρεβάτι” – μόνο το “κρεβάτι” αναδεικνύει τις φίρμες του καιρού μας. Το ταλέντο, είναι σκέτο άλλοθι. Από μόνο του ΔΕΝ αρκεί.

Όχι, δεν είναι θέμα δημοσίου διαλόγου η σεξουαλική παρενόχληση του Φιλιππίδη ή του Κιμούλη ή του Χαϊκάλη. Θέλω να πω, δεν είναι θέμα για μας, είναι θέμα του θύματος και της Δικαιοσύνης, όχι όμως δικό μας. Κακώς έγινε δικό μας… Ότι έγινε δικό μας, οφείλεται στην αιμοβορία, για να μην πω στον βρικολακισμό των αιμοδιψών τηλεοπτικών εκπομπών, εσχάτως δε και του Ηλεκτρονικού Τύπου. Είναι ένα σύμπτωμα της εποχής.

Δικό μας θέμα είναι όμως το άλλο… Δικό μας θέμα είναι ότι (στην Δημοκρατία) οι φίρμες των επαγγελματικών κλάδων, ιδίως δε των κρίσιμων επαγγελματικών κλάδων, είναι φίρμες γιατί δεν δίστασαν ν’ ασκήσουν βία, σεξουαλική ή όχι, δεν έχει σημασία.

Θα είχε πραγματικά μεγάλη αξία για την ανθρωπότητα ν’ αποδειχτεί ότι η τάδε ή η δείνα φίρμα του τάδε ή του δείνα επαγγελματικοί κλάδου είναι στην κορυφή μόνο με την αξία της, χωρίς “τσιριτσάντζουλες”, θα ήταν υπέροχο να μάθουμε ότι “η φίρμα” έφτασε στην κορυφή μόνο με το ταλέντο της, μόνο με την αξία της, χωρίς ποτέ “να πατήσει επί πτωμάτων”.

Η ζωή, προς το παρόν, διαψεύδει κάθε “κορυφαίο” δημιουργό. Αντίθετα, επιβεβαιώνει ότι μεγάλα ταλέντα (σε κάθε κλάδο πάντα) βρέθηκαν “στην απόξω”, πέθαναν και “στην ψάθα”, μόνο και μόνο επειδή “δεν φίλησαν κατουρημένες ποδιές”.

Στη θέση τους βασιλεύουν οι μετριότητες, πολύ συχνά δε, ένα μάτσο άχυρα του στάβλου που παριστάνουν το χρυσάφι.

Δεν είναι άμοιρο της αλήθειας η πραγματικότητα ότι οι τύποι που πρωταγωνιστούν στις πιο φρικαλέες πράξεις, είναι εκείνοι που μας κούνησαν το δάχτυλο πολλές φορές, για κάθε θέμα που τολμήσαμε να έχουμε άποψη, άσε που φόρεσαν στο κούτελο την αριστερά για να μας πούνε και φασίστες.

Να όμως που η μουσική ΔΕΝ εξευγενίζει τα ήθη. Το δε ήθος που τάχα ποιεί ο ηθοποιός, είναι μια μπούρδα σκέτη. Τόσοι και τόσοι που ολόκληρη ζωή ξεκοκάλιζαν το Δημόσιο Ταμείο για να παράγουν πολιτισμό με πανηγύρια και μπουλούκια, είναι τενεκέδες ξεγάνωτοι.

Ο κουρνιαχτός που σηκώνεται μόλις πέσουν, μας πνίγει…

Το ερώτημα που τίθεται, είναι πλέον εύλογο:

Οι επιμέρους αυτές δικτατορίες που περιγράψαμε, είναι δυνατόν να συνιστούν Δημοκρατία;

Όχι.

Μήπως συνιστούν κύτταρα πολιτισμού;

Όχι.

Σε καμία περίπτωση.

Μαθαίνουμε λοιπόν ότι – παρά τις παχιές κουβέντες – ούτε σε Δημοκρατία ζούμε, ούτε σε πολιτισμένη κοινωνία. Με πολύ μεγάλη καθυστέρηση θα συνειδητοποιήσουμε σύντομα το λιγότερο:

Ζούμε μία υψίστου βαθμού βαρβαρότητα, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την ανθρωπιά. Αυτό που ζούμε, το θεωρούμε δεδομένο, αλλά δεν είναι δημιούργημα των ανθρώπων, είναι δημιούργημα των τεράτων.

Αν θέλουμε τελικά να λεγόμαστε (και να γίνουμε) άνθρωποι, καλά θα κάνουμε ν’ αμφισβητήσουμε – πριν απ’ όλα – τις κυρίαρχες αξίες του καιρού, το πλέγμα των αξιών (των θρησκευτικών, των αριστερών ΚΑΙ των δεξιών αξιών ομού) που μας τυράγνησε και κάνει ακόμα σήμερα τους αφελείς να επαναστατούν “στο γάμο του καραγκιόζη”.

Η κατάρρευση του συστήματος άρχισε. Και είναι ολική. Δεν κατέρρευσε μόνο η Οικονομία. Δεν επλήγη ο βασιλικός μισθός του μισθωτού μόνο, δεν ψαλιδίστηκε η πρόωρη σύνταξη του σαραντάρη συνταξιούχου μόνο. Χιλιάδες απεργίες και διαδηλώσεις της τελευταίας δεκαετίας έγιναν “στο βρόντο”… Με λάθος διακύβευμα…

“Άλλα είναι τ’ άλλα κι άλλα της Παρασκευής το γάλα”…

Εν ολίγοις (και καθώς πολλοί το έλεγαν εγκαίρως) πριν απ’ όλα ξηλώνεται το σύστημα των πολιτισμικών αξιών, τα είδωλα συντρίβονται, όπως το αγέρωχο κάποτε άγαλμα του Σαντάμ Χουσεΐν… Θυμάστε την ανατριχιαστική εικόνα;

Ωστόσο, το γεγονός ότι οι φίρμες κάνουν πάταγο πέφτοντας, κρύβει από τη μάζα μέσα στη σκόνη το μαχαίρι που έφτασε στο μεδούλι, μόνο που, αυτή τη φορά, είναι το δικό μας μεδούλι…

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top