Γράφει στην Εφημερίδα “Παλμός”, η πρεσβυτέρα Καλλιόπη Σαλάππα – Μπανάκα, τ. Σχολική Σύμβουλος Π.Α.
«Οι αγωνίες των συγγραφέων γίνονται ιστορίες και παραμύθια».
«Ζανέτο μη σκέφτεσαι το αύριο. Να μάθεις να ζεις την κάθε όμορφη στιγμή που περνάει γιατί είναι μοναδική».
«Όταν έρχεται μία ιδέα, είναι σαν οπτασία, άδραξέ την, γράπωσέ την, ζωγράφισέ την, γράψε ένα ποίημα ή μια μελωδία….»
«Το καλό βιβλίο είναι μία ηχηρή καμπάνα που σε ξυπνάει απ’ το λήθαργο».
Λόγια σοφά του «πνεύματος της πρώτης αθωότητας» του συγγραφέα Παντελή Φλωρόπουλου, στο βιβλίο του «Πολιτεία των λουλουδιών».
Ένα βιβλίο που όταν πάρεις στα χέρια σου το διαβάζεις με μια ανάσα. Το τελειώνεις, για να ξαναρχίσεις να το μελετάς προσεκτικά. Κι αν είσαι στην ηλικία που μεγαλώνεις εγγόνια, σου χρειάζεται για να βοηθήσεις τα εγγόνια να περάσουν απ’ την πολιτεία των λουλουδιών στην πολιτεία των ανθρώπων, απ’ την ανεμελιά των παιδικών χρόνων στη σοφία των ώριμων χρόνων. Αν είσαι μάνα – αν είσαι παιδί ο ήρωας Ζανέτος που κατοικεί στο δενδρόσπιτο του δάσους, με φίλους του τα πουλιά (που δεν θέλει ποτέ να προδώσει), σε ταξιδεύει στη ράχη ενός πελαργού στην Πολιτεία των λουλουδιών. Η επίσκεψη στην ιδανική πολιτεία των λουλουδιών έδωσε στον ήρωα μαθήματα ζωής, ήθους, συνεργασίας, σεβασμού, αγάπης, συνύπαρξης, αλήθειας. Συνάντησε κατοίκους (λουλούδια) ειλικρινείς, διάφανους, ήρεμους. Εκεί κυβερνούσε η θεά Ευτυχία, κάτι που έλειπε απ’ τις πολιτείες των ανθρώπων. Ένιωσε ενοχές ο Ζανέτος, δεν είπε την αλήθεια για τους πολέμους στη χώρα των ανθρώπων, για το χώμα και το νερό που μολύνουν, για τον αέρα που βρωμίζουν, για τα σύνορα, για τα στρατόπεδα, για την πείνα. Η πολιτεία των λουλουδιών κατεστράφη. Ο Ζανέτος άρχισε να μεγαλώνει, γύρισε στο δενδρόσπιτο. Έπρεπε να γίνει κυνηγός για να τραφεί, όχι από χόμπι.
Εκεί ο παππούς έμπειρος και σοφός του μαθαίνει να σκοτώνει το θήραμα με την πρώτη βολή χωρίς να το βασανίζει…
Ο Ζανέτος θέλει να φύγει. Στην πολιτεία των ανθρώπων χρειάζονται χρήματα, ο παππούς του προσφέρει για τις πρώτες ανάγκες…. Ο Ζανέτος θέλει να πει στους ανθρώπους ότι μονάχα η αγάπη αξίζει να βασιλεύει στη γη. Μιλά για τη μέθοδο της αλεπούς και της διαφοράς του χρόνου. Για την ανθρωπότητα που την αλλάζουν τα έργα των ζωγράφων, των γλυπτών, των συγγραφέων και όσων δημιουργούν. Όσων δημιουργούν και δεν τα κρατούν για τον εαυτό τους.
– Πήγαινε παιδί μου. Για να λύσεις όμως ένα πρόβλημα πρέπει να το κατανοήσεις. – Ότι κάνεις να το κάνεις με κέφι. Όταν λείπει ο έρωτας η δουλειά γίνεται δουλεία. Για να δεις το φως να αλλάζεις αγνάντι.
Και λέει λέει λέει ο παππούς αυτά που ο συγγραφέας θέλει να πει στα παιδιά, στους γονείς, στα μεγάλα παιδιά. Σε κάθε σελίδα του βιβλίου θέματα για δύο βιβλία….
Παππούδες, γιαγιάδες, μαμάδες, πατεράδες, διαβάστε το θα το ξαναδιαβάσετε στα παιδιά σας, θα το διηγηθείτε στους φίλους σας, θα το συστήσετε σ’ όσους αγαπάτε. Διαβάστε το στα παιδιά για να ονειρευτούν, να ταξιδεύσουν, να ψυχαγωγηθούν, να διδαχθούν.
Εγώ παραμονή πρωτοχρονιάς το χάρισα σε εμένα και μαζί του ταξίδευσα την πρωτοχρονιά στην πολιτεία των λουλουδιών, το είχα ανάγκη. Είχα ανάγκη να φύγω απ’ την πολιτεία των ανθρώπων, απ’ τη σκληρή πραγματικότητα, χρονιάρα μέρα να ονειρευτώ…
Κι όταν έκλεισα το βιβλία, ένιωσα παιδί ενώ είμαι γιαγιά.
Κι ως γυναίκα ένιωσα περήφανη που ο Αιτωλοακαρνάνας συγγραφέας απεκάλυψε την ιδέα του για τη γυναίκα, θέτοντας στο στόμα του ήρωα παππού τα λόγια…
« – Όταν συναντήσεις Ζανέτο τη δικιά σου μαγεμένη Βασιλοπούλα μέσα στο πλήθος, θα είναι ένας ήλιος και θα σκιρτήσει σαν ελάφι μέσα σου η καρδιά. Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό που μέχρι τότε δεν έβλεπες τίποτα, θ’ ανάψει ξαφνικά ένα φως, θα φωτίσει τις σκιές και τ’ απόσκια, θα λάμψουν όλα μεμιάς, θα τα δεις ένα-ένα, θα μετρήσεις τα έπιπλα και θ’ αγναντέψεις τον ουρανό με τ’ άστρα, θα βαδίσεις αστραπιαία όλη τη γη, θα περπατήσεις πάνω στο νερό κι ολούθε θα βρίσκεις παράθυρα, θ’ ανοίξουν οι πύλες για να φύγεις από δω και να πας αλλού…
Και εμάς Κύριε Παντελή μας πήγες αλλού με τις περιγραφές των τοπίων, τις ιδέες σου, τα τραγούδια, τα νανουρίσματα του κειμένου.
Και τα παιδιά θα τα πάτε αλλού.
Τα παιδιά τις λεπτές φιλοσοφικές σας έννοιες τις καταλαβαίνουν, γιατί τις δίνετε στη γλώσσα που κατανοούν.
Μιλάτε στο νου των παιδιών στη ψυχή τους. Κι όπως λέτε στο βιβλίο «Νου ορά και νους ακούει».
Ακούει αυτά που η ευαίσθητη ψυχή σας κατέθεσε σ’ αυτό το βιβλίο, αυτά που είναι παραμυθία.
Σας ευχαριστούμε.