Αγναντεύοντας το φεγγάρι

Νομίζω πως ο άνθρωπος ΔΕΝ έχει πια λύσεις για κανένα πρόβλημα. Όσο εξελίσσεται η τεχνολογία τόσο πιο πολύ βυθίζεται στην αμηχανία και τη σύγχυση.

Ένα πρόβλημα λύνει, δύο προβλήματα δημιουργεί.

Ακόμα και να βρεθεί το φάρμακο για τον κορωνοϊό (που θα βρεθεί) δύο άλλα προβλήματα θα τον αντικαταστήσουν: Ο πυρηνικός πόλεμος και η υπερθέρμανση του πλανήτη. Τάδε έφη Νόαμ Τσόμσκι. Αμφισβήτησέ τον, αν μπορείς.

Εν ολίγοις, κάτι πάει στραβά.

Κάτι μέσα στο σύστημα, εξουδετερώνει το καλύτερο που μπορεί να δημιουργήσει ο καλύτερος των ανθρώπων.

Αν δε βρούμε τι πάει στραβά, ό,τι και να λέμε, ό,τι και να κάνουμε, ακόμα κι αν λύσουμε το πρόβλημα του κορωνοϊού, θα βρεθούμε στον ίδιο παρανομαστή την επαύριον.

Για τον πλανήτη μιλώ, όχι για την Ελλάδα.

Υπάρχουν ωστόσο κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία σ’ αυτήν την συλλογή. Η ανάγνωσή τους όμως απαιτεί μιαν αφαιρετική σκέψη.

Από μόνο του αυτό αντιβαίνει στην κυρίαρχη Ιδέα, αυτήν δηλαδή που συντηρεί τον διπολισμό στον κόσμο και τον δικομματισμό στη χώρα.

Μπαίνοντας λοιπόν στην αίθουσα της αντι – Ιδέας είσαι μόνος. Δεν μιλάς την ίδια γλώσσα με κανέναν, γιατί όσοι υποψιάστηκαν το ίδιο, μπήκαν στην αίθουσα με διαφορά χρόνου, άρα με άλλον κωδικό. Που σημαίνει ότι μπορεί όλοι να ψάχνουμε το ίδιο, δεν καταλαβαινόμαστε όμως μεταξύ μας.

Ας παρηγορηθούμε λοιπόν με την σκέψη ότι – μιας και κάνουμε όλοι (όσοι τελοσπάντων κάνουμε) την ίδια αναζήτηση – κάποια στιγμή θα συγχρονιστούμε στην ίδια συχνότητα.

Να δούμε λοιπόν μέχρι τότε ορισμένα απ’ αυτά τα στοιχεία:

Εκεί που – επί δεκαετίες – τα έγραφαν όλοι στο τζόκο τους, μέσα σ’ ένα μήνα του σωτηρίου έτους 2020 μυρίστηκαν ότι “κάτι τρέχει”.

Τόσο πολύ αλαφιάστηκαν οι πάντες που άρχισαν να ψάχνονται…

Οι πυρήνες των δογμάτων ταράχτηκαν.

Όσοι μέχρι τώρα ερμήνευαν τον κόσμο μέσα από θρησκείες ή πολιτικές ιδεολογίες, έχουν σοβαρότατο πρόβλημα αυτήν την στιγμή. Δεν ξέρουν από πού να πιαστούν. Ένας παπάς, ας πούμε, συμβουλεύει τους πιστούς να πουν ψέματα στους αστυνομικούς για να πάνε στην εκκλησία να τους μεταλάβει.

Δεν μπορεί να συνδέσει την αμαρτία του ψέματος με την ευλογία της μεταλαβιάς. Αυτό διαβάζεται ως δογματική παράκρουση.

Το ίδιο ακριβώς παθαίνει η εθνικοφροσύνη.

Μα το ίδιο ακριβώς παθαίνει και η κομμουνιστογενής αριστερά.

Ανεπανάληπτο, πράγματι.

Ανεπανάληπτο μόνο;

Όχι. Κάτι παραπάνω.

Είναι ένα σημάδι ότι το πλέγμα των κυρίαρχων αξιών του συστήματος αρχίζει “να τα φτύνει”.

Οι εσωτερικές αντιφάσεις του εποικοδομήματος που έλεγε ο Μαρξ, υπερθερμαίνονται, γίνονται ηφαίστεια.

Αυτό είναι μόνο ένα από τα στοιχεία που εντοπίζεται με την αφαίρεση. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να το δει η ευθύγραμμη (η εξελικτική, αν θέλετε) ανάγνωση της Ιστορίας με την οποία πορευόταν ως τώρα η θεωρία των Προοδευτικών (όπως αυτοαποκαλούνται) Δυνάμεων.

Άλλο αφαιρετικό στοιχείο είναι ότι:

Ακόμα και οι 500.000 νέοι που έφυγαν από την Ελλάδα την πρώτη εποχή των μνημονίων, η αφρόκρεμα της Ελληνικής κοινωνίας, που καταξοδεύτηκε η Ελληνική οικογένεια να τα σπουδάσει, κατάλαβαν ότι, όπου κι αν πας “πουθενά δεν θα το βρεις στρωμένο”.

Αν υπολογίσεις ότι για κάθε σπουδαγμένο παιδί της μια οικογένεια ξόδεψε 100.000 ευρώ (λίγα λέω, αλλά το κάνω για να είναι στρογγυλό) σημαίνει ότι η Ελληνική οικογένεια ξόδεψε τα τελευταία είκοσι χρόνια (και δη από το υστέρημά της) 500.000 Χ 100.000 = 50.000.000.000 ευρώ, 50 δις ευρώ…

Κι αυτά είναι μόνο τα λεφτά που επένδυσε η Ελληνική Οικογένεια. Να πούμε χοντρικά ότι – για τον ίδιο σκοπό – ξόδεψε άλλα τόσα η Ελληνική Πολιτεία για Σχολεία, εξοπλισμό και δασκάλους.

Ίσον: 100 δις ευρώ.

Ξέρεις τι παναπεί αυτό;

Ότι 100 δις ευρώ που επένδυσε η Ελληνική Οικονομία στην Παιδεία, έβγαλαν φτερά και πέταξαν στην Ευρώπη!

Κι αν ήταν για καλό, χαλάλι!

Πήγαν όμως εκεί τα παιδιά μας και τι είδαν;

Είδαν ότι στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στη Γερμανία, αλλά και στις ΗΠΑ, τα πράματα είναι χειρότερα από την Ελλάδα που άφησαν πίσω για μια καλύτερη ζωή… Ή, τουλάχιστον, δεν είναι καλύτερα από δω… Παντού είναι ίδια. Με μικροδιαφορές στα επιμέρους.

Όλα ήταν ένας τζίφος…

Είμαι σίγουρος ότι και οι 500.000 νέοι μας αυτή την στιγμή θα ήθελαν να γυρίσουν στην Ελλάδα. Όχι στην Αθήνα, αλλά στο χωριό του παππούλη τους…

Μη μου πει κανείς ότι δεν το σκέφτηκαν…

“Έχει ο καιρός γυρίσματα” που λένε…

Ο κόσμος όλος μπήκε σε μια κατάσταση, πώς να την πεις… “κάθε πέρσι και καλύτερα” να την πεις.

Δεν θέλω να σας κάνω τον έξυπνο, αλλά ξέροντας ότι θα με περάσετε για χαζό, θα σας πω το εξυπνότερο που μπορεί να πει ένας χαζός:

Η απάντηση στα παραπάνω ΔΕΝ είναι η τεχνολογία, η οποία θα βρει τάχα το φάρμακο για τον κορωνοϊό ή θα βρει τον τρόπο ν’ αποφύγουμε τον πυρηνικό πόλεμο ή θα βρει την συνταγή να γλιτώσουμε από την υπερθέρμανση του πλανήτη που σημαίνει λιώσιμο των πάγων, άνοδο της στάθμης της θάλασσας, άρα πνίξιμο των μεγαλύτερων πόλεων του πλανήτη, άρα δεκάδες χιλιάδες φορές χειρότερο κακό από του κορωνοϊού που περνάμε τώρα.

Δεν είναι η τεχνολογία ούτε οι επενδύσεις του Μπιλ για το φάρμακο κατά του κορωνοϊού που θα μας σώσουν.

Μας περιμένουν κι άλλα δεινά. Χειρότερα από τούτο, του κορωνοϊού.

Και τα δεινά που μας περιμένουν, θα συντρίψουν κι άλλες ακλόνητες βεβαιότητες.

Όποια ακλόνητη βεβαιότητα γλίτωσε από τα μνημόνια, δεν γλίτωσε από τον κορωνοϊό, κι όποια γλιτώσει από τον κορωνοϊό, θα βρει το μάστορή της από την επόμενη χασιακή.

Ήρθε ο καιρός λοιπόν…

Ήρθε η ώρα να επανεκτιμήσουμε τα πράγματα και να δούμε από την αρχή αλλιώς ό,τι περιφρονούσαμε ως τώρα: Την ξεχασμένη παρακαταθήκη της ανθρωπότητας: Το Πνεύμα.

Μη μου πείτε ότι δεν θυμάστε πόσο χλευάζονταν οι “πνευματικοί άνθρωποι”…

ΔΕΝ εννοώ φυσικά το Πνεύμα των δεξιών λογίων, ούτε των αριστερών διανοουμένων. Δεν εννοώ το Πνεύμα της μίας ή της άλλης θρησκείας, ούτε το Πνεύμα της μίας ή της άλλης πολιτικής κοσμοθεωρίας που υπηρετεί το ένα ή το άλλο κόμμα.

Όλα αυτά αποδείχτηκαν αχαμνά.

Κανένας ιερέας ή λειτουργός, κανένας υπηρέτης ή οπαδός οποιασδήποτε θεωρίας δεν έχει να μας δώσει απαντήσεις.
Κανένας.

Ακόμα και στο Θεό να στρέψεις το βλέμμα, θα σου πει νέτα σκέτα: “Είσαι αμαρτωλός και γι’ αυτό σε τιμωρώ”.

Κάπως έτσι πρέπει νά ‘γινε στα Σόδομα και τα Γόμορα.

Αλλά, πέστε μου, είναι απάντηση αυτή;

Μπορεί να σου πει ο Θεός “έχε μου εμπιστοσύνη, ξέρω τι κάνω”… Αλλ’ αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει εγώ να τεντώσω την αρίδα στη λιακάδα και να κάνει ο Θεός αυτό που ξέρει να κάνει. Αν δεν έχω ρόλο σ’ αυτόν τον κόσμο, σαν τι καλύτερο να κάνω δηλαδή…

Αλλά για ποιον να το κάνει κι αυτός; Γιατί να μας σώσει;

Για λίγο λιβάνι που θα του κάψω, για ένα αρνί που θα σφάξω στην ανάστασή του; Για ένα κοκορέτσι που θα ψήσω στην αυλή; Για τα κλαρίνα που θα παίζω στη διαπασών το Πάσχα ή μήπως για τα βαρελότα που θα ρίξω;

Δεν το βλέπω ρε παιδιά…

Κοντολογίς, δεν έχω καταφύγιο… Κανένα τουλάχιστον απ’ τα γνωστά. Κανένα απ’ όσα προτείνουν οι άλλοι από δω κι οι άλλοι από κει…

Έτσι μόνος μου τελικά π’ αγναντεύω το φεγγάρι στον ουρανό και στοχάζομαι, αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ κάτω…

Μπρίκια κολλάω;

Εκτός και αν κάτι δε μου είπαν…

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top