Κράτος χωρίς λαό να πιστεύει σε έναν Θεό, είναι αδύνατο να προκόψει. Αργά ή γρήγορα θα υποταχθεί στο γειτονικό του κράτος, ο λαός του οποίου πιστεύει σε έναν και μοναδικό Θεό, γεγονός που τον καθιστά ομογενή, δηλαδή ακαταμάχητο. Το είχε αντιληφθεί πρώτος ο Μέγας Κωνσταντίνος και, με θεμέλιο τον χριστιανισμό, έχτισε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που κράτησε χίλια χρόνια.
Ο χριστιανισμός για τον Κωνσταντίνο ήταν ο “συνταγματικός χάρτης” της αυτοκρατορίας του, η συνεκτική της αξία.
Στην εποχή μας, οι μόνοι που το αντιλαμβάνονται αυτό, είναι οι Ταλιμπάν, το ISIS και οι μαχητές της Μπόκο Χαράμ. Μόνο που στη θέση της Καινής Διαθήκης αυτοί έχουν το Κοράνι και μάχονται γι’ αυτό, με πολιτισμική καθυστέρηση, αλλ’ αυτό είναι και το πρόβλημα.
Για πολλούς το ισλάμ δεν απειλεί τον Δυτικό κόσμο. Είναι τόσο μεγάλη η έπαρση του “εξελιγμένου πολιτισμού” που αδιαφορούν, αν δεν αγνοούν τις εξισώσεις της Ιστορίας. Βρήκαν ακόμα και τον μειωτικό όρο “ισλαμοφοβία” για να ταυτίσουν τον σκεπτικισμό των διαφωνούντων με τον ρατσισμό.
Εξ ίσου πολλοί όμως έχουν αντίθετη γνώμη. Μόνο που η γνώμη από μόνη της, όσο πολλούς και να εκφράζει, δεν είναι παρά η αφετηρία περαιτέρω συλλογισμών, δε μπορεί να κάνει κάτι άλλο πέραν αυτού.
Ξεκινώντας από την εκδοχή (ας την πούμε εκδοχή) ότι το ισλάμ είναι όντως απειλή, βλέπουμε ότι:
Κυματοθραύστης αυτού του κύματος που απειλεί τον πλανήτη, είναι μόνο η τεχνολογία, υπό την έννοια ότι μια απρόσωπη κοινωνία, όπως η Δυτική – με τον εκσυγχρονισμό και την αυτοματοποίηση – θ’ απορροφήσει την ορμή των μαχητών του Αλλάχ και θα τους εντάξει εν καιρώ στον “πολιτισμένο κόσμο”, αφαιρώντας “βελούδινα” την όρεξή τους (κυρίως δε το μεταθανάτιο ηδονικό κινητρό τους) για σφαγές απίστων.
Δε θέλει πολύ να καταλάβεις πως η θρησκεία (κάθε θρησκεία) δεν είναι “ζήτημα πίστης”, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν οι θεολόγοι. Τόσο ο χριστιανισμός, στην αρχή του, αλλά και στην εξέλιξή του, όσο και ο ισλαμισμός, ήταν – και είναι ακόμα – το αποτελεσματικότερο πολιτικό σύστημα που επινόησε η Ιστορία, έναντι του οποίου ωχριά βέβαια κάθε άλλη (πολιτική ή κοινωνιολογική) κοσμοθεωρία, κάθε άλλος “ισμός”.
Γίνεται σαφές πλέον ακόμα και στον αμύητο ότι το συνταγματικό δικαίωμα στην ανεξιθρησκεία που απολαμβάνει ο πολίτης των Δυτικών χωρών, είναι μια απλή ανοχή του απρόσωπου συστήματος στον αντίπαλο που, έτσι κι αλλιώς, αδυνατεί να κάνει οτιδήποτε επικίνδυνο για την διαιώνισή του.
Αυτό πάντως σημαίνει ξεκάθαρα ότι: Κράτος (με την διοικητική έννοια) χωρίς πίστη στον Θεό, είναι αδύνατο να υπάρξει. Ο αιμοσταγής Κωνσταντίνος που “έγραψε ιστορία” (ανακηρύχθηκε ακόμα και άγιος) ενδιαφέρθηκε για τον χριστιανισμό, όταν είδε την αλληλεγγύη κάποιων στρατιωτών του στο πεδίο της μάχης και σύγκρινε την συμπεριφορά τους μ’ εκείνη των ειδωλολατρών. Διέκρινε ότι οι χριστιανοί ήταν ο συνεκτικός ιστός του στρατού του. Δεν έχασε χρόνο για να το κάνει νόμο του απέραντου κράτους του.
Όμως, στις σύγχρονες κοινωνίες αναστήθηκαν οι πολλοί θεοί που ο Κωνσταντίνος κατάργησε τότε με το διάταγμα των Μεδιολάνων το 313. Η πολυθρησκευτική κοινωνία μας μπορεί να επαίρεται για την ελευθερία των πολιτών της, χάνει όμως (έχασε ήδη) τον συνεκτικό ιστό της, κατακερματίστηκε σε αμέτρητες ρομποτοειδείς αγέλες ποδοσφαιρικών ομάδων. Το μυαλό τους είναι προγραμματισμένο, συνεπώς αδιάλλακτο. Φυσικό επακόλουθο ο διάλογος και η πειθώ “να πάνε περίπατο”. Οι Κοινότητες – που κατά τ’ άλλα έχουν την ίδια εθνική υπηκοότητα, σηκώνουν την ίδια σημαία στις παρελάσεις – είναι πλέον αμέτρητες και κάθε μία από αυτές βρίσκεται σε ατέρμονη διαμάχη με όλες τις άλλες.
Η διαπίστωση είναι καθαρά τεχνικής φύσεως, προς Θεού, δεν αποτελεί πρόταση για “επιστροφή του Θεού”, ούτε για ανάδειξή του σε σωτήρια ιδέα, πολλώ δε μάλλον, δεν συνιστά κουλτούρα δίωξης των αλλοθρήσκων, βάζει όμως επί τάπητος το ζήτημα που διατυπώθηκε στην αρχή: Κράτος χωρίς λαό να πιστεύει σε έναν Θεό, είναι αδύνατο να προκόψει. Αργά ή γρήγορα θα υποταχθεί στο γειτονικό του κράτος, ο λαός του οποίου πιστεύει σε έναν και μοναδικό Θεό. Είναι νόμος αυτό. Είναι η ωμή πραγματικότητα. Ο ιστορικός χρόνος του οποίου δεν κυλά ημερολογιακά, κυλά όμως νομοτελειακά.
Με βάση αυτά, φτάνουμε στο ιστορικό δεδομένο ότι ο Αλλάχ (μέσω της μετανάστευσης και της πολυτεκνίας) θα κυριεύσει τον πλανήτη. Στον επόμενο αιώνα θα γίνει απόλυτος άρχων. Απέναντί του ο Δυτικός κόσμος δεν μπορεί ν’ αντιτάξει τον Χριστό, όπως έκαμε κάποτε, γιατί ο χριστιανισμός έχασε ήδη την επεκτατική του στρατηγική, “βολεύτηκε” στην κορυφή της εξουσίας του, πλαδάρεψε, έγινε τώρα ένας “βουτυρομπεμπές”, ένας κλασσικός καλοπερασάκιας που ξεκοκαλίζει την περιουσία του. Θα ήταν άλλωστε και “πόλεμος των θρησκειών”, αν το έκανε, που σημαίνει: ΔΕ μπορεί να κάνει τίποτα, τίποτα πια.
Όπως είπαμε και παραπάνω, ο Αμερικανικός και Ευρωπαϊκός Πολιτισμός αντιτάσσει μόνο την τεχνολογία, δεν έχει τίποτε άλλο ν’ αντιτάξει, μέσω αυτής ελπίζει ότι θα εξελιχτεί σε κάτι ανέγγιχτο από ιδεοληπτικές πεποιθήσεις των μαζών, ελπίζει δηλαδή ότι έτσι θα εξουδετερώσει την τυφλή φανατίλα, η οποία εξαπλώνεται σαν κορωνοϊός στον πλανήτη. Ομογενοποιώντας με ένα ισχυρό “αντί” το “θρησκευτικό προλεταριάτο” του πλανήτη, ελπίζει ότι θα εξουδετερώσει την θρησκευτική απειλή που θέλει να υποβιβάσει την γυναίκα στην κατηγορία του ζώου και να στείλει στα κάτεργα το “τρίτο φύλο”. Αναγορεύοντας σε σύγχρονη αξία την πολυφυλετική, την πολυπολιτισμική και την πολυθρησκευτική κοινωνία, κάνει το καλύτερο που μπορεί, δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι, το καλύτερο που μπορεί, είναι και το αποτελεσματικότερο.
Φτάνουμε τώρα στο σημείο που, με ανέφικτη κάθε είδους νέα σταυροφορία, βλέπουμε την ανάγκη για μια επείγουσα στροφή λογικής του Δυτικού κόσμου, ίσον, για έναν νέο Διαφωτισμό, στόχος του οποίου θα είναι η κατάργηση ΟΛΩΝ των Θεών, Ευρωπαίων και Ασιατών, αυτή τη φορά όμως όχι με ανάδειξη του ισχυροτέρου, αλλά με ανάδειξη του ίδιου του Ανθρώπου, του ελεύθερου δηλαδή όντος που δεν υπακούει ούτε σε Θεούς, ούτε σε δαίμονες, ασκεί μόνο την Λογική για να ξαναστήσει όρθια την Κοινή Ζωή.
Δε χρειάζεται ν’ ανακαλύψουμε τον τροχό για να μάθουμε σε τι συνίσταται αυτή η Λογική, δεν χρειάζεται να σπάσουμε την κεφάλα μας για το πού θα τη βρούμε. Το ποθούμενο ήταν κάποτε δεδομένο, ήταν εδώ, είναι ακόμα εδώ, και λάμπει αθάνατο, αν και διώχθηκε ανηλεώς, διώκεται ακόμα, έχει όμως την απάντηση σε όλα τα προβλήματα του πλανήτη, είναι το Ελεύθερο Σύστημα Σκέψης που μπορεί να εξαγνίσει την Τεχνολογία και την Επιστήμη, ταυτόχρονα δε, μπορεί να γίνει το ανάχωμα απέναντι σε οποιαδήποτε εκτροπή του ανθρωπίνου γένους.
Μένει σ’ εμάς, μένει στον κόσμο μας, να εμβαθύνουμε στα νάματα του νέου Διαφωτισμού, στην πρωτοπορία του οποίου δεν είναι οι πολιτικοί, δεν ήταν ποτέ. Για μιαν ακόμα φορά φορείς του (νέου) Διαφωτισμού θα είναι οι στοχαστές, οι περισσότεροι από τους οποίους ζουν αυτοεξόριστοι ανάμεσά μας, στο περιθώριο της επικαιρότητας.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα μελετήσουν μονιστικά τον Αριστοτέλη, όπως έγινε στον προηγούμενο Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. Όχι. Μαζί μ’ αυτόν, και με νέους όρους, θα μελετήσουν τον Πλάτωνα και τον Εμπεδοκλή, όλη εκείνη την παλιοπαρέα τελοσπάντων, στην οποία ούτως ή άλλως ομνύει η ανθρωπότητα.