Περπατούσαν αργά κοιτάζοντας τον ήλιο που έγερνε κόκκινα στ’ απέναντι βουνά και χρύσιζε τον ελαφρύ κυματισμό της λίμνης. “Αυτό που ονομάζεις Μνήμη, θα μπορούσε να είναι μία ψευδής αίσθηση, η οποία φυσικά δεν διαφέρει από την επινόηση”, είπε ο Μυρτιδαίος. “Σωστά”, είπε ο Ιάσων. “Επειδή όντως υπάρχει αυτή η πιθανότητα, δεν μπορείς να καταλήξεις σε […]
Ήταν ένας καιρός που πήγαιναν στην καλύβα του Ιάσονα τρεις έφηβοι, μαθητές Γυμνασίου, δύο και τρεις φορές την εβδομάδα, μπορεί και παραπάνω. Εκείνος δεν αρνήθηκε ποτέ την συζήτηση για όλα τα θέματα που τους απασχολούσαν, ακόμα και τα πιο ελαφρά. Καθόταν μαζί τους επί ώρες αφήνοντας στην άκρη όποια δουλειά κι αν είχε. Όποια έγνοια,
Ένα πρωί ο Ιάσων ανέβηκε στην στέγη της καλύβας του. Έψαχνε να βρει από πού περνούσε το ανεμόβροχο κι έσταζε στο τραπέζι του. Κάπου είχαν φύγει τα κεραμίδια. Βρήκε πράγματι ένα κεραμίδι σπασμένο. “Πώς έσπασε το κεραμίδι;”, φώναξε από κάτω ο Μυρτιδαίος. “Μοιάζει να έσπασε από πέτρα”, είπε ο Ιάσων. “Α, ναι, ξέρω…”, είπε ο
Μια μέρα ο Ιάσων και ο Μυρτιδαίος έκοβαν για πολλές ώρες ξύλα στο δάσος. Κουράστηκαν κι έκατσαν λίγο ν’ ανασάνουν. “Σκέπτομαι να μην πάω να ψηφίσω σ’ αυτές τις εκλογές”, είπε ο Μυρτιδαίος. Το είπε για να προκαλέσει κουβέντα, να παρατείνει λίγο και την ξεκούρασή τους, ο Ιάσων όμως δεν ανταποκρίθηκε. “Όμως δεν ξέρω αν
Μια φορά χτύπησε την πόρτα του Ιάσονα ένας νεαρός. Όταν ο Ιάσων του άνοιξε, ο νεαρός του είπε: “Ψάχνω απαντήσεις στα ερωτήματά μου και ήρθα εδώ με την ελπίδα να τις βρω”. “Δεν θα τις βρεις εδώ”, απάντησε ο Ιάσων και του έκλεισε την πόρτα στα μούτρα. Ο νεαρός ξαφνιάστηκε με την αγένεια του Ιάσονα