Μάρτιος 2021

“Δημοσιογραφία θα πει να δημοσιεύεις όσα ενοχλούν τους άλλους και δεν θέλουν να μαθευτούν. ‘Όλα τ’ άλλα είναι δημόσιες σχέσεις”, είπε ο Τζορτζ Όργουελ. Έλα όμως που, όταν ο δημοσιογράφος λέει “όσα ενοχλούν τους άλλους”, οι άλλοι παύουν ν’ αγοράζουν την εφημερίδα του και οι συνδρομητές δεν πληρώνουν την συνδρομή τους. Οπότε: Ή ο δημοσιογράφος […]

Ξεκινάω να γράψω και σβήνω αμέσως μετά τις πρώτες αράδες που έγραψα. Κάθε μέρα το ίδιο βιολί. Μετά από μισό αιώνα γραφών και συγγραφών… αυτό… πρώτη φορά μου συμβαίνει. Ξεκινάω να γράψω και αμέσως μετά μουντζώνω τον εαυτό μου που αθετεί τον όρκο του να μην ξαναγράψει. Κάθε μέρα το ίδιο βιολί. Μετά από μισό

Δεν αντέχεται πια τόση μαζική και ατομική ανοησία. Τόση βλακεία μαζεμένη σε τόσα μυαλά, τόση τυραννική βλακεία σε καθημερινή δράση, δεν εξηγείται με επιχειρήματα του τύπου “είναι θέμα παιδείας”, ούτε με την δημοφιλή θεωρία ότι “η εξουσία αφήνει απαίδευτο τον λαό για να τον ελέγχει”. Άλλο συμβαίνει. Τόσης έκτασης σκοταδισμός στην μεταβιομηχανική εποχή; Πώς είναι

Στην ανέκδοτη ποιητική Συλλογή “το Π της Ποίησης” έχω εντάξει δύο ποιήματα. Το πρώτο έχει τίτλο “Οι ιερές μονές μας”. Και λέω: “Δεν πάει άλλο. / Ήρθε ο καιρός να ιδρύσουν / το μοναστήρι τους / οι Γραικοί // αφιερωμένο στις εννέα Μούσες και / βέβαια / στη “δέκατη μούσα” / τη Σαπφώ. // Δε

Στο έτος 2021 που η σύγχρονη Ελλάδα γιορτάζει τα 200 χρόνια από την επανάσταση κατά των Τούρκων, έχουμε να σκεφτούμε πολλά, το εξής ένα: Η Ελευθερία για την οποία πολέμησαν οι παππούδες μας, ΔΕΝ κατακτήθηκε. Ότι μέρος του Ελληνικού κόσμου (η σημερινή Ελλάδα) έχει Ελληνική κυβέρνηση, ΔΕΝ σημαίνει ότι ο Ελληνισμός ελευθερώθηκε από τον κατακτητή.

Ν’ αμφισβητείς τα Μέσα Ενημέρωσης, είναι υγεία, να είσαι καχύποπτος όμως απέναντί τους, αρρώστια. Το πρώτο αντιστοιχεί στην αρχοντιά, το δεύτερο στη χωριατιά. Χρόνια τώρα επιδόθηκα στο άχαρο έργο του ιδεαλιστή που – αψηφώντας το κόστος – θέλει να καταγράψει δημοσιογραφικά έναν άμεσο κίνδυνο για την Δημοκρατία, αλλά, για να επισημάνω αυτή την αγεφύρωτη ποιοτική

Το κακό παράγινε: Κυνηγώντας τα “κλικ” (που φέρνουν διαφημιστικά έσοδα) τα θέματα των μικρών και των μεγάλων sites χρησιμοποιούν παραπειστικούς έως παραπλανητικούς τίτλους. Αυτή η άθλια δημοσιογραφία των sites είναι για τα σκουπίδια. Αγράμματοι και ανελλήνιστοι νεοσσοί (που έλεγε κι ο αείμνηστος Γρηγόρης Σταυρόπουλος) αυτοχαρακτηρίζονται δημοσιογράφοι κι αναλαμβάνουν την ενημέρωση του κόσμου γράφοντας για τρίχες.

Πολλοί (για να μην πω οι περισσότεροι) ακόμα σήμερα, στον 21ο αιώνα, ερμηνεύουν τον κόσμο με τα εργαλεία του προηγούμενου αιώνα, με όρους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και με όρους του “Ψυχρού Πολέμου” που ακολούθησε, στην Ελλάδα δε, με όρους του εμφυλίου πολέμου, της αιματηρής εκείνης περιόδου 1946 – 1949. Ναι, ακόμα σήμερα το κάνουν

Η ΕΙΔΗΣΗ: Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Καζάκος είπε σε τηλεοπτική εκπομπή: «Στο μυαλό του κόσμου το θέατρο έχει γίνει ένα μεγάλο μπουρδέλο”. ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ: Δίκιο έχει. Έτσι είναι. Ακριβώς έτσι. Εκείνο που δεν λέει ο Καζάκος, ούτε κανείς άλλος, είναι ότι, με τον ίδιο μηχανισμό κατεδάφισης, πριν το θέατρο, έγινε μπουρδέλο η δημοσιογραφία. Και πριν απ’

Εν πρώτοις, η αποχή από την διάλογο που διεξάγεται στα κοινωνικά δίκτυα, δεν σημαίνει ούτε αποχή, ούτε ουδετερότητα, καθώς νομίζουν ορισμένοι. Επίσης δεν σημαίνει απάθεια κι αδιαφορία η αποχή από πολιτικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Αυτός ο μονισμός που καλλιεργήθηκε από την ποικιλώνυμη αριστερά, ο μονισμός που λέει ότι “εγώ παλεύω για σένα κι εσύ, ο